Ik vraag je maar 1 ding
Ik vraag je maar 1 ding
Sasha heette ze, de lieve schat!
Ze kwispelde zich suf voor een knuffel.
Dan jankte ze van geluk.
Maar ze had één klein, naar trekje.
Dan was deze Duitse herdersdame niet te stoppen.
Wij voedden haar reptielenbrein elke dag.
Sasha had namelijk een bijzonder voorrecht.
Er ging een heel ritueel aan vooraf.
Als we aan tafel gingen, hield ze zich braaf.
Dan beheerste ze de Duitse hondenetiquette tot in de puntjes.
Als we het bestek even neerlegden om een tweede keer op te scheppen, bleef ze keurig liggen.
Ja wirklich hervorragend!
Daarna kwam voor Sasha het gouden moment steeds dichterbij.
HET moment, dat we het het bestek op onze borden legden omdat we klaar met eten waren.
Dan spitste ze haar oren.
Nu komt voor haar de hoofdprijs eraan.
De vaatwasser gaat open!
Sasha genoot het privilege om de borden en het bestek in de vaatwasser af te likken.
Voor haar ging er niets boven echt menseneten.
Voor haar smaakte dat Goddelijk!
Ze had trouwens wel meer van die Goddelijke geluksmomentjes.
Mijn zusje is vijf jaar jonger dan ik en als kids gaven we haar telkens stukjes hemel op aarde.
Als we brood kruimelden, stofzuigerde zij de kruimels weg.
Kwispelt ze er ook nog bij.
Op een dag tijdens de lunch zocht mijn zusje de pindakaas.
Stond er van alles op de tafel, behalve …
Terwijl mijn zusje opstond, veerde Sasha onder de tafel ook overeind.
Grappig is dat hè?
Als het voor je neus staat en je ziet het niét!
Voor mij was dit natuurlijk een gouden moment om mijn lieve zusje even goed te pesten.
Dan kreeg ik enorm de slappe lach.
En om het er nog eens goed in te wrijven zei ik er achteraan “wat lekker onnozel”.
Ik zei dat zo grappig, dat mijn ouders wel mee moesten lachen.
Zo’n rotzakje was ik.
Dit was voor Sasha hét moment.
In no time likte ze de boterham van mijn zusje haar bordje.
Ze had net de pot met pindakaas gevonden, draaide zich om ennnn … foetsie!
Hap, slik, weg.
Zo verdween er wel meer.
Als er bezoek kwam, hapte Sasha snel een bonbonnetje weg.
Zolang het maar menseneten was.
Dat was de grote gave van Sasha: voor de vuist weg even snel iets weghappen.
Mijn zusje heeft een heel andere gave.
Namelijk iets over het hoofd zien dat gewoon voor haar neus staat, haha.
Mijn gave is het om haar ermee te kakken te zetten, schnappie wel?
En ik help je te ontdekken wat jouw gave is.
Ik vraag je maar 1 ding: wat is jouw gave?
Als je jouw gave niet weet, is solliciteren zinloos.
“Waarom moeten we jou aannemen?”
Als werkgevers dat vragen tijdens het sollicitatiegesprek, sta je met de mond vol tanden.
Tenminste … als het überhaupt tot een sollicitatiegesprek komt.
Je hebt de grootste kans op een uitnodiging, als je je gave in je CV verwerkt.
Alleen je ziet het zelf niet.
Net zoals mijn zusje met de pot pindakaas.
Als je je gave niet weet, dan heb je een Wegwerp CV.
En wat je nodig hebt, is een Uitnodig CV.
Van Wegwerp CV naar Uitnodig CV in Nieuwegein
Dan heb ik een super mooi aanbod voor je.
Krijg je meteen helder wat jouw gave is.
Heb je in één dag een super strak, professioneel CV.
Mijn cursisten hebben maar 3 sollicitaties nodig voor die ene super gave baan.
Ik heb dus de sollicitatiecode gevonden.
Die deel ik ook met jou.
Klik op Ja-ik-wil-ook-een-super-gaaf-CV
Cheers,
Bodo