Ik wil wel snel beginnen vroeg ze!
Even flitste het door me heen: ‘kinderen die vragen, worden overgeslagen’.
Dacht ze.
Controller is ze.
Jaartje of 45.
Cool and in controll.
Gewend aan de knoppen te draaien.
Haar zin te krijgen.
Extra antennes voor fouten.
Die voorkomt ze.
Zei ik al dat ze controlfreak is?
Harde werker is ze.
Jolanda voedt haar zoontje in haar eentje op.
Haar vent heeft geen rust in zijn donder.
Living very apart together.
Ze speelt Chinees staatscircus voor twee.
Ook voor haar zoontje.
Je kent die act vast wel.
Iets met 12 lange stokjes en 13 bordjes erop die je daarop draaiend moet houden.
In de 25 jaar dat ik mensen begeleid in hun loopbaan, wint Jolanda de hoofdprijs voor hink stap sprong loopbaanbegeleiding.
Telkens als het treinstel in gang komt, wordt er aan de noodrem getrokken.
De machinist is ziek, er is een treinwiel lek, de bielzen verspringen, de conducteur stapt niet in maar uit, you name it.
Jolanda wilde per sé geen standaard loopbaanbureau.
Zo eentje met testjes en invulrijtjes in werkboeken en zo.
Ze deed productiewerk.
Kan gewoon op HBO-niveau.
Ze ging er kapot aan.
Zij noemt het een burn-out.
Ik noem het een burn-under.
Da’s als de ziel zich dood verveelt.
Jolanda vroeg me om haar naar een andere baan te begeleiden.
Waar ze niet het gevoel heeft op een crematorium te werken.
Waar de sfeer niet voelt als Mieke Telkamp met “Waarheen leidt de weg”.
Waar alles in de kantine smaakt naar dooie crema-cake.
Waar werknemers zich niet gedragen als niet meer te reanimeren zombies.
Een baan met hart en ziel, dát is wat Jolanda wil!
Ze had zich nog zo verheugd op mijn trainingen.
Dit ga je niet geloven; ik zweer het op mijn moeders graf.
De eerste training zou begin 2020 zijn.
Ze kon geen oppas vinden.
Dan starten in maart 2020.
Dat bleek de eerste week van de lock-down ruim een jaar geleden.
Dan maar hier en daar een individueel gesprek.
Veilig op anderhalve meter.
Op 1 juni gingen de terrassen open.
Nieuwe ronde; nieuwe kansen!
Ja hoor, ze werd snipverkouden en wilde niemand aansteken.
Ze startte na de zomervakantie.
Kreeg toen een bijholteontsteking.
We besloten kleine stapjes te nemen.
Of het nou God heet, Corona of toeval.
Er is iets dat Jolanda stevig in de houdgreep heeft.
We hebben de ui afgepeld.
Haar ouders hadden een winkel.
Werkweken van 80 uur.
Lieve ouders, maar de winkel ging voor.
Ze deden gevoelens eerst in de aanbieding en daarna in de uitverkoop.
Gevoelens hebben bij Jolanda lang op slot gezeten.
Ze komen nu pas los.
Vandaag ontdekte ze haar levensopdracht.
Dat ze gevoelig en zacht mag zijn.
Daarom heeft ze ‘toevallig’ harde ouders.
Zodat ze op zoek gaat naar de tegenpool van hardheid.
Haar ziel voelt zich overigens al een leven lang niet door haar ouders gehoord, noch gezien.
Daar begon de stress al.
Elk jaar nam de stress wat toe.
Totdat het in haar knapte.
Nu is het alarm eraf
Ze kan eindelijk ontspannen.
Beter slapen.
Haar gevoelens uiten.
Ze kan sinds kort naar haar intuïtie luisteren.
Gelukkig maar.
Nu vangt ze de fluister van haar ziel op.
En voor welk werk ze gemaakt is.
De mooiste dingen in het leven zijn als verliefdheid.
Ze komen vanzelf op je pad.
Wil jij het alarm in je loopbaan eraf?
Wat wil jij op je pad zien?
Hoe je met je CV de deuren opent naar sollicitatiegesprekken?
Of . . .
Wil je schoon gewassen door de wasstraat?
Cheers,
Bodo
