Wat is de volgende stap in je loopbaan?

Naast me zit Nathalie.

Ze is doodsbenauwd.

Ze schijt bagger voor de volgende stap in je loopbaan?

Wat bezorgt haar angst en wat geeft haar opluchting?

Schijt jij ook bagger voor de volgende stap in je loopbaan?

Nathalie ook!

Ze is haar coachingspraktijk aan het opstarten.

Als familieopsteller.

De meeste mensen kennen familieopstellingen niet.

Wat doet een familieopsteller?

Onbewuste patronen zichtbaar maken.

Je kunt eindeloos om een probleem heen blijven denken en kletsen.

Door het op te stellen maak je het zichtbaar.

Daardoor ga je naar de eronder liggende lagen.

Dan kun je er niet meer omheen.

Daarmee haal je naar boven wat anders onbewust blijft.

Familieopstellingen geven je een shortcut naar je onbewuste patronen

Het geeft je het ontbrekende puzzelstukje.

Als je de puzzel compleet hebt, kun je makkelijker beslissen.

Nathalie vindt de volgende stap in haar loopbaan eng.

Ze moet uit haar comfortzone.

En ze weet niet waar het heen moet.

Schijt jij ook bagger voor de volgende stap in je loopbaan?

Wat ze met name spannend vindt is om aan een ander uit te leggen wat ze nou precies doet, hoe ze dat aanpakt en wat het oplevert.

We hebben het over de elevator pitch.

Zo van “ik verkoop t-shirts, u kunt kiezen uit deze designs en u kunt kiezen uit de maten S, M, L en XL”.

Heel concreet.

Alleen zo concreet werkt het niet met familieopstellingen, want je weet de uitkomst niet.

En in het leven weet je toch nooit wat je krijgt?

Wel als je een t-shirt bestelt.

Maar niet bij een familieopstelling, omdat je dan iemand bij een stap in zijn of haar leven.

Nou zijn er best veel mensen die bij de Chinees des Levens staan en helemaal woest worden, helemaal over de rooie gaan als er iets anders door dat luik komt dan ze besteld hadden.

Dus eigenlijk help je als familieopsteller om de verkeerde bestelling tot je te nemen.

Gek hè?

Ze hebben een biefstuk besteld, maar krijgen een gehaktbal.

Soms denk ik dat er hoog boven ons een debiel zit met een baard achter een mengpaneel.

Je mag hem God noemen, het lot of wat jij wilt.

Mensen roepen dan naar boven: “ja verdomme, ik had toch een biefstuk besteld, waarom krijg ik dan een gehaktbal”?

Volgens mij roept Hij dan naar beneden: “Ja je krijgt inderdaad een gehaktbal, maar als je die gehaktbal niet eet, dan krijg je er ook geen jus bij, dus dan eet je maar droge stamppot”.

Als mensen iets vervelends meemaken, zeggen ze al snel ‘ja maar wat moet ik ermee’?

Wellicht kan Nathalie beter de volgende reclametekst hanteren:

Sometimes it sucks. Eat it. I can help you with it.

Nathalie schiet in de lach.

Ze komt haast niet meer bij.

Want veel mensen willen iets juist niet aankijken.

Ze willen er niet mee dealen.

Ze zitten te fucken.

Totdat ze besluiten om er alsnog mee te dealen.

Schoorvoetend.

Of ze kijken naar boven: ‘help me’.

Wat ze niet doen is naar hun levenspad kijken en naar de stront die daarop ligt.

Als familieopsteller pak je als het ware iemand bij zijn oren vast en je laat de klant in diens eigen stront zakken.

Beetje bij beetje.

Afgestemd op wat de ander aankan.

Als iemand de lucht niet te harden vindt, echt niet om te harden, dan is de stront ineens weg.

Dan blijkt het mest te zijn.

Er zit een les achter.

En je kunt weer door naar de toekomst.

Nathalie mag misschien wel wat plageriger worden, wat opstandiger.

Terwijl ik dit zeg (bij 5 min. en 35 sec.) zie je bij Nathalie het kwartje vallen.

Haar gezicht klaart helemaal op.

En ze schiet in de lach.

Dus niet meer bang zijn zegt ze.

Ik vraag haar hoe bang ze is op een schaal van 0 – 10?

Een 11 zegt ze.

Schijt jij bagger voor de volgende stap in je loopbaan?

Confession time.

Ik ga een bekentenis doen.

Ik ben zelf opsteller.

Ik begeleid mijn klanten met familieopstellingen en met loopbaanopstellingen.

Het heeft bij mij een lange aanloop gehad voordat ik hiermee aan de slag durfde te gaan.

Nathalie zat bij mijn allereerste groep, die ik 3 dagen begeleidde met opstellingen.

Dat vond ik zo superspannend!

Je wilt het niet weten.

Wat scheet ik bagger.

Wel 12 punten!

Wat was ik zenuwachtig.

Amper durven eten van ellende.

Maar wel als trainer de toffe peer uithangen.

Ondertussen keek ik naar boven.

Ik vroeg me af waar ik in Godsnaam mee begonnen was.

Keek naar Hem op en vroeg mezelf af: ‘mag ik dit echt gaan doen’?

‘U heeft zich vast vergist”.

Maar probeerde het toch.

Misschien wat wat ik deed wel psychische anorexia.

Psychische SM.

Waar ik in elk geval super goed in was, is mezelf op mijn kop geven.

Ik maakte mezelf zó klein, dat ik haast onder de deur door wegglipte.

Schijt jij bagger voor de volgende stap in je loopbaan?

Dat doe ik ook zegt Nathalie.

En ze pinkt een traatje weg.

Het is haast niet te doen zegt ze.

It sucks zeg ik tegen haar, so eat it up!

En ze schiet in de lach.

Weer biggelen de tranen over haar wangen.

Ik doe het nog steeds zeg ik tegen Nathalie.

Bagger schijten.

Toevallig begint er de komende week weer een groep met de Personal Power Training.

Tijdens deze training ga je de blauwdruk in je ziel ontdekken.

Je gaat snappen wat je eigenlijk al je hele leven aan het doen bent.

En elke keer weer vind ik dat spannend.

Want in het verleden behaalde resultaten …

En eerder behaalde ellende ook niet!

Overigens is de energie tussen Nathalie en mij rustiger geworden.

Ik vraag haar wat nou gezorgd heeft voor de omslag?

Dat ze nu haar angst aankijkt.

Ze kan toelaten waar ze bang voor is.

Dat is mooi, want als je als coach je eigen angsten niet durft aan te kijken, hoe wil je dan je klant helpen diens angsten aan te kijken?

En al heb ik al een miljoen keer mijn angsten aangekeken, de volgende keer voelt het wéér net zo eng als de eerste keer.

Als je de 1e keer in een achtbaan stapt, dan schijt je bagger.

Bij de 2e keer wordt dat al een stuk minder en bij de 3e keer wordt het al een lekker ritje.

Maar bij angsten aankijken is dat niet zo.

Bij het begeleiden van opstellingen ben ik elke keer weer kotsmisselijk.

Als opsteller werk je met andermans ziel en bezieling.

Daarbij is je eigen ziel je grootste instrument.

Wat het leven betreft denk ik dat we mogen stoppen stampvoetend van onze ziel te eisen dat deze moet doen wat ik met mijn ego wil.

Het is andersom.

We mogen leren om met ons ego en met alles wat we in huis hebben onze ziel te dienen.

Dan ontstaat er bezieling en is gelukkig zijn een bijkomend symptoom.

Voor mij horen mijn angsten bij mijn ego en niet bij mijn ziel.

In mijn geval is mijn ziel niet bang uitgevallen.

Ik vraag aan Nathalie hoe dat bij haar zit.

“Mijn ego is niet zo groot als dat van jou’ antwoordt ze lachend.

En ze maakt verbinding met haar zelfvertrouwen.

Als je familieopsteller bent, dan kom je mensen tegen die nogal vast zitten in hun ego.

Dat zijn de mensen die kritische vragen stellen, zoals ‘wat kost het, wat levert het op, hoe lang duurt het, hoe gaat dat dan’, etc.

Maar het enige dat je als Coach kunt doen is mensen helpen en de begeleiden om een stap te zetten.

Ik vraag aan Nathalie of ze vanuit haar ziel wat ondeugender kan worden.

Met een grote smile antwoordt ze dat dat zeker kan.

Ik vraag haar hoe ze zou kunnen reageren bij een moeilijk doende klant.

Naaaah rot op antwoordt ze 🙂

En schaterlachend geven we elkaar een dikke high 5.

De energie is weer veranderd.

Zo van ik ben leuk, ik kan jou helpen leuk te worden, de factuur die stuur ik toch wel dus of je er wat mee doet of niet maakt me niet uit.

Het is de energie van de hofnar.

Alleen de hofnar heeft van de koning, c.q. van de klant de toestemming om te teasen, te plagen, te prikkelen en te pesten.

Wat is nou de moraal van dit verhaal?

Als je vastloopt en kijkt door de ogen van ego, dan loop je nog meer vast.