Pap ik vind je een ongelooflijke ...

Branieschoppertje.

Overdwars op de fiets.

Uit de kluiten gewassen stuk snot van 28 jaar.

Ik kon amper een zin afmaken of hij riep ‘ja maar’.

Presenteert zich overal met een te stekelig randje.

Och.

Eigenlijk ontredderd.

Als hij mijn zoon zou zijn, zou ik hem het liefste even omhelzen.

Wel langer dan even.

Zo lang als nodig dat ie in huilen uitbarst.

Zijn verdriet eruit brult.

Maar ik ben zijn vader niet.

Mark is gewoon een cursist.

Grote bek, klein hartje.

Een hartje dat achter slot en grendel zit.

Harde werker, dan dat weer wel.

Werkt soms 12 uur per dag.

Buffelen.

Als trainer loop ik bij hem over een touw.

Balancerend.

Hij is in gedrag en woordkeus soms grenzeloos.

De ene keer geef ik hem op een zachte manier een grens aan.

De andere keer roep ik dat je niet in de boom hoeft te hangen om een eikel te zijn.

Waarna we samen in de lach schieten.

Stap voor stap wordt zijn verhaal duidelijk.

Vader heeft ze niet helemaal op een rijtje.

Boosheidsaanvallen.

Dan slaat ie de boel kort en klein.

Als kind wist Mark niet waar ie het moest zoeken.

Verstoppen onder de tafel of moeder beschermen.

Er vloog ook wel eens servies door de kamer.

Of een stoel.

Daarom ging Mark op zijn zestiende al op kamers.

Heeft altijd met zijn handen gewerkt.

Gewoon alles aangepakt.

Heeft zijn financiën trouwens goed op orde.

Net zijn eerste huis gekocht.

Wat had ik hem graag een fijne, trotse vader gegund.

Iemand die mee gaat op huizenjacht.

Samen alle opties bespreken.

Een huis bekijken, neutraal blijven kijken en aan elkaar voelen dat je het allebei een waardeloos huis vindt haha.

Maar dat gaat niet met de vader van Mark.

Nou was ik zelf ook geen lieverdje.

Kan ik nog aardig wat blogs over vol schrijven.

Dus ik snap zijn soms stekelige randje wel.

In de loop van de afgelopen maanden zag ik hem steeds rustiger worden.

Hij heeft dit niet verdiend.

Deze vader.

Maar wel gekregen.

Hij heeft zich verzoend met zijn lot.

Sindsdien heeft hij geen schrikdraad meer om zich heen.

Wel nog wat opstandigheid.

En een beetje ja maar.

Hij moet trouwens oppassen.

Zo meteen krijgt hij noch charisma en een knuffelfactor.

En een leuke meid.

Liefst eentje met een groot warm hart.

De afgelopen weken was ie druk om zich heen aan het kijken.

Meestal houdt hij het niet langer dan 6 maanden uit bij één en dezelfde baas.

Gaat er dan met trammelant weg.

Pap ik vind je een ongelooflijke (vul zelf maar in) …

Dat verschilt niet zo veel van Baas ik vind je een ongelooflijke (vul zelf maar in) …

Vanmorgen was ie weer op de sollicitatietraining.

Beetje verbaasd was ie.

Wij trouwens ook.

Het gaat namelijk heel goed op zijn werk.

Zijn baas geeft hem zelfs complimenten.

Moet ik dan nog wel wat anders zoeken vroeg Mark vanmorgen?

We hadden namelijk een koers uitgestippeld.

Iets in de zorg.

Maar hij voelt zich thuis op zijn werk.

En zijn huis wordt binnenkort opgeleverd.

Ja weet je zegt ie:

Ik kan nu niet alleen denken met mijn hoofd …

Nu kan ik ook denken met mijn buik.

We waren even stil.

Wat heeft Mark grote stappen gezet.

Vanaf nu staat hij met hoofd en hart stevig op zijn eigen 2 benen.

Hoe sta jij in je leven?

En in je loopbaan?

Wil jij ook met hart en hoofd lekker stevig op je eigen 2 benen staan?

En bezield de wereld in stappen?

Dat kan!

Dit is de lange versie.

En dit is de versie in 1 dag.

Dikke high-5!

Bodo