We doen een heen en weertje per persoon.

Vanaf de conceptie.

Ze stappen over de geboortelijn.

Elke cursist bewandelt zijn of haar levenspad.

Stap voor stap naar het hier en nu.

We maakten kennis tijdens een masterclass.

Eerst praatte ze met piepstem.

Later met pakkende, volle stem.

Nu is ze bij mij in training.

Ze wil the full monty.

Ik hoor weer die piepstem.

De vorige trainingsdag ben ik hier beroerd weggegaan zegt ze.

Wat dan vraag ik?

Je hebt pittige uitspraken die bij mij verkeerd gevallen zijn.

Ik vraag een voorbeeld.

Dat doet ze.

De vorige training heeft een aantal pijnlijke inzichten opgeleverd.

Zij en haar man zijn net de veertig gepasseerd.

Ze willen dolgraag kinderen.

Van alles geprobeerd.

Lukt niet.

Dat geeft verdriet.

Blokkades.

Niet weten hoe nu verder.

In haar privé leven krijgt ze er het heen en weer van.

Daarom zit er ook een heen en weer in haar loopbaan 

Dat had ik er de vorige keer goed ingepeperd.

Om te voorkomen dat ze het ontwijkt.

De pijnlijke inzichten.

Scheelt maar één letter met ruw.

Rouw.

Verdriet om leegheid.

Leegte die ingevuld wil worden met kinderen.

Ze gaan een half leven tegemoet.

Moeten vrede vinden met de helft.

Ik vraag haar hoeveel ze van haar moeder heeft meegekregen.

Bij moeder houdt het qua warmte en zelfgebakken appeltaart niet over.

Pakweg de helft zegt ze.

En bij vader?

Stoer aan de buitenkant en weinig aan de binnenkant.

Zeg maar een muurtje.

Oh jee, kwartje valt.

Ook de helft zegt ze.

Oeps …

We kunnen nog wel eventjes doorgaan zeg ik zachtjes.

Hoeveel uren per week werk je vraag ik?

Pakweg 20 zegt Anna.

En ik zie dat je een gehoorapparaat hebt zeg ik?

Ja hoor, ik hoor maar voor de helft.

Zo houd je de halve traditie hoog?

We schieten samen in de lach.

Nee, niet compleet de slappe lach.

We lachen voor de helft.

Anna heeft een baan als oproepkracht.

Ze werkt trouwens al meer dan 10 jaar in het onderwijs.

Ze vindt het onwijs leuk met kids.

Maar al die tijd geen vaste baan.

Ze hoort er telkens maar voor de helft bij.

Dit besef is pittig voor Anna.

Ik nodig haar uit voor nog een heen en weertje.

Nog een keer heen en weer lopen in haar loopbaan.

Als je in je eigen cockpit zit is het anders.

Dan is het even stil.

Je ziet je landingsbaan voor je.

Je weet hoe je leven tot nu toe is verlopen.

Al het moois dat je ten deel is gevallen.

En alles wat je vooral niet wilde.

De grap is, dat de ziel het woord niet niet kent.

Je ziel luistert naar het woord dat je in jezelf uitspreekt.

Daarbij het woord niet weglatend.

Stel je loopt op straat.

Een eindje verderop zie je een kuil.

Wat zou er gebeuren als je tegen jezelf zegt dat je vooral niet in die kuil wilt stappen?

Juist ja.

Je ziel hoort het woord kuil.

En jij trapt erin.

In de kuil die je net hebt gegraven voor je ziel.

Het is de kunst om te stoppen met niet.

By the way als we dan toch bezig zijn, mag je ook stoppen met ja maar.

Da’s eigenlijk nee want.

Al wat gebeurd is hoort toch al bij je.

Of je wilt of niet.

Uuuhhh sorry, ik zal het anders formuleren.

Of je wilt of weigert.

Het is de kunst ervoor te buigen.

Te erkennen dat het bij je hoort. 

Sommige dingen vind ik ook niet grappig.

Als ik heel eerlijk ben, dan weiger ik het elke dag nog steeds een beetje.

Het is namelijk behoorlijk pijnlijk.

Mijn vader overleed aan kanker toen ik 16 jaar was.

Wel erken ik het.

Voor de volle 100%.

Het hoort bij me.

Juist door dat vroege verdriet snap ik andermans verdriet.

Terug naar Anna.

Ze mag leren accepteren.

Alles accepteren wat ze ziet vanuit haar cockpit.

Dat ze bestaat.

Dat ze komt uit liefde.

Dat ze verwekt is met liefde.

Dat ze bomvol met liefde en talenten zit.

Dat slechts voor de helft toelaat.

Dat ze haar leven dus voor de helft leeft.

Dat haar leven voor de helft gevuld is.

Dat het half leeg is.

Ik vraag haar wat er zou gebeuren, als ze voor de volle 100% voor de klas gaat staan?

We horen haar praten met volle en welluidende stem.

Ineens staat er een hele andere Anna.

Lekker stevig.

Trots de wereld in kijkend.

Dan kan niemand meer om mij heen zegt ze.

Ik opper dat dat de eerstvolgende stap is in haar loopbaan.

Ze moet eerst deze hobbel nemen.

De klas, de collega’s, haar baas; ze dacht dat dát de hobbels zijn.

De grootste hobbel zit gewoon in haarzelf.

Na het heen en weertje gaat ze weer zitten.

Ze fluistert.

Neemt een aanloopje.

Weet je?

Ik zou zo graag zieke kinderen willen verplegen.

Kinderen die er ook maar voor de helft zijn.

OOOooohhh.

Kippevel.

Eerst de hobbel …

Ik mag van Anna over haar casus schrijven.

Heb haar gevraagd welke voornaam ze zou willen.

Anna zei ze.

Ze kwam bij me, omdat ze het heen en weer kreeg in haar loopbaan.

Heeft deze training aardig wat lagen afgepeld.

Haar ziel goed gescrubd.

Nu heeft ze geen twijfel meer.

Haar koers is helder. 

En jij?

Krijg jij het heen en weer in je loopbaan?

Zoek je een training zonder testjes en invulrijtjes?

Liever geen training om te ontdekken wat je eigenlijk al weet?

Ben je er moe van om naar je ratio te luisteren?

En besef je dat luisteren naar je ego ook doelloos is?

Wil je stoppen met harder, beter en de kop ervoor te gooien?

Krijg je daarvan het heen en weer in je loopbaan?

Dan is deze training perfect voor je.

Moet je trouwens wel ballen voor hebben.

Minstens evenveel lef als Anna.

Als je een watje bent, klik dan vooral niet op de onderstaande link.

Er wordt namelijk wel eens een traantje weggepinkt in mijn training.

Tranen van besef.

Dat het klopt.

Dat het zo verschrikkelijk waar is wat je ziel je al langer fluistert.

Dan ga je beseffen, dat je ziel je al een tijdje probeert te helpen.

Als je naar de fluister van je ziel luistert, levert je dat mega op.

Dan ga je met hart en ziel werken.

Dan werkt alles in je werk veel makkelijker.

Wil je dus je ziel een stem geven, klik dan op: wat is mijn bezieling?

Met bezielde loopbaangroet

Bodo