Naast me zit Sander.
Hij heeft deze nieuwe baan.
Niet gewoon een baan om zijn geld mee te verdienen.
Nee.
Per sé niet!
Sander is 45 jaar.
Geen broekje meer.
Al wel wat gezien.
Al wat meegemaakt ook.
Niet meer bleu.
Niet van gisteren ook.
Sander is vader.
Een hardwerkende vader.
Heeft samen met zijn vrouw de handen vol aan hun 3 kids.
Ze zijn thuis een veredeld taxibedrijf.
Heen en weer, heen en weer, weer heen en nog een keer heen en weer.
Hun oudste kind is gehandicapt.
Daar houden ze allemaal rekening mee.
Met liefde.
Al krijgen ze er soms even het heen en weer van.
Sander heeft een prima loopbaan opgebouwd.
Al kreeg hij er wat het heen en weer van.
Ja dat gebeurt vaak als je rond de 42 bent.
Sander zegt: “Deze nieuwe baan komt uit mijn bucketlist”.
Nee, noem het geen midlife crisis!
Although sometimes it sucks.
Maar …
But …
Please don’t take it for granted anymore ok?
Oh My God, hij zit op de helft van zijn leven.
Thuis smoordruk.
Soms tussen de aardappels en het kuiltje voor de jus wel eens een momentje van bezinning.
Dat is maar een kort momentje.
Een flits.
Als je als ouder zo’n momentje niet pakt, dan heb je een probleem.
Het gaat in een split second.
Maar als je dit momentje mist, dan wordt het momentje van bezinning een momentje van inzinking.
Eerst heb je dat niet zo in de gaten.
Je hebt namelijk je handen vol aan je gezin.
Maar het is als een boemerang die je weggooit.
Bij het vullen van de wasmachine of bij het heen en weer rijden van de kids verlies je die boemerang uit het oog.
Zo.
Die is weg.
Denk je.
Je hebt niet in de gaten dat die boemerang een rondje aan het draaien is.
Dat ie in de vorm van een burn-out van achteren alweer aan komt gevlogen.
Oooh, dat gaat jou natuurlijk niet overkomen.
Dat gebeurt alleen bij een ander toch?
Ja kijk 1 : 7 werkende personen heeft burn-out verschijnselen.
Jij zit natuurlijk bij die grote groep van 6 : 7 personen die daar vooral GEEN last van heeft.
Sander trouwens ook niet.
Sander was er op tijd bij.
Hij pakte dat kleine heldere momentje met beide handen aan.
In dat heldere momentje begon Sander iets te beseffen.
Hij vertelt erover in de video.
Gefilmd op zijn nieuwe werkplek.
In de bouwkeet.
Hij is echt apetrots.
Hij heeft meer dan 20 jaar werkervaring.
In de bouw.
Ze werken er met mallen.
Waar niet?
Elke keer -in elke baan- prakken ze hem ook in zo’n mal.
Dat gaat er niet mal aan toe.
Hij wordt er mallotig van.
Dwars.
Netto resultaat is dat je jezelf niet kunt zijn.
In de meeste functie-omschrijvingen wordt creativiteit gevraagd.
Maar als ze je telkens weer in een mal drukken, persen ze de creativiteit er uit.
En dan hebben we het nog niet over de werving- en selectiebureaus.
En uitzendbureaus.
Sommigen gedragen zich als uitzuigbureau.
Daar werken intercedentes.
Sommigen gedragen zich als incidente.
Het interesseert ze weinig wie je bent.
Als je maar aan de kwalificaties voldoet.
Men leze als je maar in de vakjes past.
Liefst ben je overgekwalificeerd.
Dat je meer meeneemt dan er in de hokjes past.
Dan kunnen ze je met garantiezegel verkopen.
Men leze extra marge.
Dat is goed voor de aandelenkoers van zo’n uitzendbureau.
Niet dat ze trouwens in jou geïnteresseerd zijn.
Ook al zeggen ze van wel.
Bullshit.
Enfin.
Bij Sander ging het ook zo.
Als je te lang probeert in andermans vakjes te passen, dan gaat dat zeer doen.
Dan wring je je namelijk in allerlei bochten.
Alsof je je met je XL-body in een skinny jeans zit te proppen.
Dat je op bed liggend -heen en weer waggelend- die broek omhoog probeert te sjorren.
Je hoort de intercedente haast denken: Boe-hoe dikke koe!
Boe-hoe-hoeoeoeoeeeee.
Je mag 3 x raden wat er dan gebeurt.
De meeste dames gaan hun best doen om ook in een skinny jeans te passen.
Ze gaan diëten volgen.
Later blijken dat jojo diëten te zijn.
Wat ze vooral NIET doen … is zichzelf zijn.
Kijken naar wie en wat ze WEL zijn.
Zo ging dat bij Sander ook.
Kijk in de video maar eens goed naar Sander.
Hij is best fors gebouwd.
Gewoon een knappe vent.
Sorry hoor, maar Sander in een skinny jeans?
Uuuhhh zie je dat voor je?
Dacht van niet
Zonde van Sander.
Trouwens ook zonde van de skinny jeans.
Hij besloot te stoppen zichzelf dunner voor te doen dan dat hij is.
Niet meer in een standaard mal te passen.
Hij besloot zijn leuke zelf te zijn.
Hij ging nog een stap verder.
De meeste banen zijn van die working 9 – 5 jobs.
Als je zo’n baan niet meer wilt, gaan er ineens andere wetten gelden.
Want dan wil je geen gewone baan meer.
Dan wil je echt een leuke baan.
EEN MEGA LEUKE BAAN!
Dat kun je wel nastreven, maar …
maar dan gaat de vlieger ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ niet meer op.
Owwwwww …
Nu wordt het spannend!
Dan moet je zelf super leuk zijn.
En je moet je talenten vet op een rijtje hebben staan.
Een stap verder.
Je moet echt super goed in je werk zijn.
Het wordt riskant.
Je moet keihard kunnen aantonen dat je goed bent.
Zeg maar met track-record.
We gaan nog een stap verder en dit ga je niet leuk meer vinden.
Dat je leuk bent en dat je goed bent, dat moet je swingend kunnen presenteren.
Want als je goed bent, maar je vertelt dat alsof je in je broek hebt gepoept, dan gelooft niemand dat.
Sorry, maar de meeste sollicitanten zitten erbij, alsof ze met samengeknepen billen op een warme, vol gepoepte pampers zitten.
Schichtig om zich heen kijkend.
Hopend, dat niemand het ruikt.
En precies daar zit de top-5 van problemen van de gemiddelde sollicitant:
- ze hebben de top-5 van talenten niet op een rijtje
- als ze erover vetrellen, dan missen ze zelfvertrouwen
- ze weten niet de kern of de passie van hun loopbaankoers is
- ze hebben geen aansprekende cijfers over de geboekte resultaten
- ze kunnen geen lekker bekkend verhaal vertellen over 1 t/m. 4.
Oh ik weet het.
Dit is wat ze zeggen:
Bescheidenheid siert de mens.
MAAR NIET DE SOLLICITANT OK!
Het wordt nu echt he-le-maal- fucking riskant!
Dat je geweldig bent en getalenteerd.
Dat je goed bent en dat je dat aan kunt tonen.
Dat je daarover appeltje-eitje kunt vertellen, dat komt in je CV, in je Video-CV en in je LinkedIn-profiel.
Hoppa.
Het hoge woord is eruit!
Sander staat op een kruispunt.
In zijn eentje gaat hij harder.
Maar samen kom je verder.
Hij nam een beslissing.
Sander koos voor loopbaanbegeleiding
Hij schakelde hulp in.
Dat betaalde hij zelf.
Niet dat je voor mijn tarieven een Big Mac kunt kopen.
Ook geen pizza.
Ook geen 3-gangen menu met wijnarrangement.
Alhoewel, hangt er vanaf waar je gaat eten haha.
Toch schafte Sander het hele traject aan.
Met alle toeters en bellen.
Zodat ik hem niet alleen begeleid.
Maar met resultaat.
Hatseflats.
Tot en MET zijn volgende baan.
Dan hebben we het over 5 trainingen.
Met 4 dagen per training.
Bij elkaar 20 dagen.
Met resultaatverplichting.
Zo’n heel traject kost pakweg een maandsalaris.
Zeg maar € 100,- per trainingsdag.
Krijg je er ook nog maximaal 10 gesprekken bij.
En overheerlijke lunches.
Helaas.
Zonder kroket.
Wel met frisse salade.
Maar ja.
Veel geld?
Als je nu ongelukkig bent op je werk, dan trek je al een maandsalaris door de plee.
En als je chagrijnig thuis komt van je werk, maak je anderen ook chagrijnig.
And that sucks!
Sander besloot te stoppen met loopbaan-SM.
Hij wil niet meer lijden.
Hij gaat leiden.
De regie in zijn loopbaan pakken.
Hij kwam voor loopbaanbegeleiding naar Heerenveen
Met de 1e training voelde hij zich weer waardevol.
Met de 2e training ontdekte hij zijn koers.
Met de 3e training leerde hij zijn arbeidsmarktwaarde te presenteren.
Met de 4e training bracht hij zijn CV en LinkedIn-profiel op orde.
Met de 5e training leerde hij in sollicitatiegesprekken op moeilijke vragen ijzersterk te antwoorden.
Voor meer info over de niet alledaagse trainingen klik op loopbaan-trainingen van LoopbaanRegisseur.
En oh ja, hij leerde stevig te onderhandelen over zijn salaris.
Ching ching.
Kassa!
Elke maand weer.
Als Sander aan het einde van zijn maand op zijn mobieltje zijn rekening checkt, dan grijnst hij.
Hij heeft gegokt.
Hij heeft goed gegokt.
Hij heeft verdomd goed gegokt.
Hij heeft het nu allemaal in the pocket.
Die super leuke baan.
Als regelneef.
Hij mag creatief zijn.
Graag zelfs.
En super fijne collega’s.
HIJ IS GEWOON WAARDEVOL!
Het wordt hem rechtsreeks gezegd.
En elke maand ziet hij het bewijs.
Hij grijnst erbij van oor tot oor.
Sander heeft trouwens wel hoog spel gespeeld.
Hij koos voor alles of niets.
Yes he’s got it all!
De pizza quattro stagioni.
Met een glas cava.
Chin chin!
Met hartelijke loopbaangroeten,
Bodo
P.s.: Excuses voor de kleine technische storingen.
In dit geval laat ik de authentieke kracht van Sander prevaleren.
Anders hadden we het opnieuw moeten filmen.
En wat je niet ziet, is dat ze naast ons aan het heien zijn.
En nu was het net even stil 🙂
Het was een uitgelezen moment.
