Van Gymnasium naar aanrecht
Je kunt briljant zijn, talentvol, geliefd—en tóch je leven verspelen aan wachten op een leven en loopbaan die nooit komen.
Een isolerend muurtje
Mijn moeder had een gymnasiumdiploma. Wat ze ook had was een gewonnen scholarship voor een Amerikaanse universiteit en toch wachtte ze haar hele leven op haar man.
Ze overleed op haar 65e, De dood haalde haar met een hartstilstand net zo vriendelijk en zachtmoedig op als zij zelf was.
Ik heb vaak gedacht: “Hoe dan? Hoe geef je zo’n kans weg?” Maar ik ken het antwoord inmiddels. Het heet angstige hechting.
The shitty part? Het is een sluipmoordenaar!
Angstige, beklemmende hechting is het cement, zeg maar het voegmiddel dat uit zichzelf bakstenen aantrekt en zo een isolerend muurtje om je heen bouwt.
Als het muurtje halfhoog is, kun je er nog overheen stappen.
Maar je wordt gemakzuchtiger en stapt steeds minder vaak over dat muurtje heen. Zo zet je geen stap meer voorwaarts in je leven, terwijl je denkt dat je volop leeft.
Ja je ademt wel, maar je leeft niet. Dat is wat mijn moeder overkwam. Ze was slim. Maar in de liefde verloor ze haar kompas. Ze zei ‘nee’ tegen de universiteit en ‘ja’ tegen mijn vader.
Want: liefde. Want: bevestiging.
Klinkt romantisch. Maar het was het begin van het levenslang uitstellen van zichzelf.
Maar wel functioneel: prima huwelijk, huisje, boompje, beestje, kids, paard en parelketting, maar functioneel is geen vervulling en zeker geen vrijheid.
Er zit een tragiek in wachten
Wachten op geluk, op rust, op toestemming.
Ze trouwden in Suriname. Ze wachtten op felicitaties.
Terug in Nederland. Ze wachtte op geluk.
Mijn zusje werd geboren. Ze wachtte op vervulling.
Mijn vader stierf. Ze wachtte op zichzelf.
En toen ze zichzelf bijna had teruggevonden – een opleiding, een snuffelstage –
kwam Dirk haar tweede lieve echtgenoot.
En ze wachtte opnieuw. Dit keer op de dood.
Het klinkt hard. En dat is het ook. Maar niet bedoeld als oordeel.
Want ik lijk verdomd veel op haar
Ik haalde ook mijn diploma’s.
Zou en moest succesvol zijn.
Dat is de bron is en de drijfveer voor de succesgarantie van 95% dat je de droombaan scoort die je een 9 geeft.
Lang had ik dezelfde angst als zij.
“Ben ik goed genoeg?”
“Doe ik het wel goed?”
“Is het veilig om te kiezen voor mezelf?”
"Durf ik uit de kast te komen?"
Dat wachten?
Het zit in mijn lijf.
Een eeuwenoude gewoonte.
Het karmische estafettestokje dat ik onbewust aannam.
Mijn moeder had ouders die lief waren, maar emotioneel afwezig. Geen kwaad in de zin, maar ook geen innerlijke bedding. Haar systeem koos voor overleven. En dus wachtte ze.
Tot haar laatste glas droge sherry.
En ik?
Ik wil niet sterven aan wachten.
En jij ook niet, vermoed ik.
Je leest nog steeds.
Je lijf geeft allang antwoord.
Een brok in je keel.
Spanning in je maag.
Sla dat niet weg.
Doe iets, want niets doen is dodelijk, pak dus de regie en klik op:
Ik wil geen lefbek worden na, maar voor de zomervakantie! Doe mij dus dat bakje thee of koffie in Heerenveen of Nieuwegein met een gratis loopbaanopstelling en strategisch loopbaanadvies.
Ik spreek je graag,
Bodo
P.s.: Als harde werker en pleaser zitten er net wat meer dan 40 uur in mijn werkweek schappie wel? Vandaar, dat ik met 20 juli 4 weken er tussenuit ben om de batterij op te laden.
Wees er op tijd bij, want voor je het weet ben je dus 2 of 3 maanden verder en ga je na de vakantie weer met dat kudtgevoel naar je werk en da's dood- en doodzonde!
