Ze vraagt het me letterlijk.
"Bodo, komt het wel goed met me?"
Terwijl ik antwoord geef, kijkt ze me aan als blinde Bambi in de koplampen.
"Het komt helemaal goed Marja".
Ze geeft me een eyeroll en zucht.
“Als jij het zegt” kreunt ze.
Ik schiet er haast van in de lach.
Maar dat is niet profi.
Het is haast een scène uit Desperate Housewives.
Stel je één van de dames voor met haar gayfriend without benefits.
“Als jij het zegt” kreunt ze dramatisch.
In deze scène geeft niet zij, maar hij een eyeroll.
Een extra dramatische eyeroll voor extra effect rolt ze ook haar hoofd mee.
Hij kijkt haar droog aan.
Zij heeft een groot vraagteken op haar gezicht?
Als een diva die net uit de nagelsalon komt, steekt hij zijn hand naar voren.
Zo van talk tot he hand.
“Remember that my destiny lies in your hands!” roept ze als dramatische Marlene Dietrich.
Sorry, ik ben een beelddenker en de filmbeelden gaan even met me aan de haal.
Om terug te keren bij de realiteit heb ik net even Marlene Dietrich ingevuld bij Google.
Kijk nou eens, la Dietrich was een echter powervrouw.
Ze verdomde het naar Duitsland terug te keren toen Hitler het haar verzocht.
In feite stak ze haar middelste vinger tegen hem op.
Ze vroeg en kreeg het Amerikaanse paspoort.
En dit ga je niet geloven.
Ze scharrelde niet alleen met heren.
Let wel, we schrijven ergens tussen 1950 en 1970.
Ze trad niet alleen op in Duitsland.
Ze was ook een gevierd artieste in de preutse Verenigde Staten.
"Ein bisschen bi schadet nie" is een uitspraak van haar.
Dat is nog eens kleur bekennen!
Anywayzzzz, Marja bekende ook kleur.
De baan die ze eerst had, was superleuk.
Zat haar als een op maat gebreide warme trui.
In de loop der jaren groeide ze verder.
Ze groeide uit haar warme trui.
Ken je dat, dat zo’n trui aan het einde is, maar je wilt dat warme wolletje nog niet wegdoen?
Marja en haar werkgever namen samen een besluit.
“In goed onderling overleg” zoals dat heet maakten ze een einde aan haar loopbaan bij deze werkgever.
Als je werk en daarmee je salaris in gevaar komen, gebeurt er iets geks.
In de Pyramide van Maslov kukel je ineens van de top naar de bodem.
Je weet heus wel, dat het gewoon goedkomt.
Maar je gevoel gaat helemaal met je aan de haal.
Eigenlijk zie je je al met je lieve gezinnetje in een kartonnen doos onder de brug slapen.
Het laatste beetje zelfvertrouwen dat je had is dan he-le-maal foetsie.
Het was toch al niet al te best gesteld met dat zelfvertrouwen.
Want hoe langer je doet waar je niet voor gemaakt bent, hoe meer je zelfvertrouwen bij je wegloopt.
Heb je zelfvertrouwen nodig bij het solliciteren?
Als je ontdekt waarvoor je in de wieg gelegd bent, neemt je zelfvertrouwen met sprongen toe.
Dat solliciteert superfijn, want je weet gewoon wie en wat je bent.
Wil jij superfijn solliciteren?
Ik ben slechts een gratis bakje thee of koffie bij je vandaan.
Klik op Ja ik wil super fijn solliciteren!
Cheers,
Bodo
