-Lees dit niet als je jonger dan 42 jaar bent!-
Een adrenaline skyhigh piekend schoolreisjesgevoel.
Hoera een dagje schaatsen op de lagere school.
Broodjes, pakjes drinken en schaatsen mee.
Schaatsen ziet niet in mijn schenen of genen, gewoon proberen toch?
Met drie paar sokken slobberde ik in flubbergroene laarzen het ijs op.
Stond ik daar als lulletje rozenwater met flaporen en blonde haartjes keurig in een scheiding.
Ik leek het nog stunteligere broertje van Prince Charles.
Even mijn Friese onderzetterjes eronder knopen.
Ze gaan zwabberen onder je voeten.
Helpt geen bal om ze nog strakker aan te snoeren dan een korset.
Krijg je Chinese afgebonden klompvoetjes van met nul bloeddoorstroming.
Ga je van janken, omdat je blauwe en koude voetjes hebt.
Zo ontdekte ik dat schaatsen niet mijn ding is.
Princessenenkeltjes
Mijn allereerste twee woordjes waren niet mama en papa, maar zelluf doen.
Daarom nam ik met mijn eigenwijze harses later schaatslessen.
En ik kocht op een rommelmarkt schaatsen.
Mijn Friese schoonouders bezorgde ik daarmee compleet de slappe lach, want het bleken hoge Noren te zijn, je weet wel, van die enkelbrekers.
De winter van 1996, die was pas vet, zo vet, dat het hele IJsselmeer bevroren was.
Dus wat dacht je dan: It giet oan!
Mijn schaatslessen betaalden zich uit.
Ik ben Falco Zandstra eeuwig dankbaar.
Ik heb namelijk hele tere princessenenkeltjes.
Weer zo’n teken: ‘ga niet schaatsen!’
Hij heeft ge-wel-di-ge protheseschaatsen gemaakt.
Gewoon skischoenen met een metaaltje eronder.
Ben ik met een cluppie mee over het IJsselmeer van Stavoren naar Enkhuizen en weer terug geschaatst.
Ik dacht, dat ik de enige schaatsende stakker zou zijn.
Mwoooaaaaahhhh het barstte ervan!
Er lag geen spiegelglad mooi blinkend, in de zon spiegelend ijs, maar het waren brokstukken en schotsen.
Met daarop een compleet op hol geslagen menigte.
Stressende mensen, snel schaatsend, alsof ze de trein moeten halen.
Vaders, moeders, kids op sleetjes en Golden retrievers.
Nog meer cluppies bloedjefanatiek de gaten in hun schenen schaatsend op die ijsbrokken.
Hallo, dingdong mensen, het is 25 kilometertjes heen.
Daarna moet je over diezelfde brokstukken weer terug.
Het was een kolkende menigte, collectief van `t padje af.
Wie ik die dag niet zag, dat waren schaatsers met een missie.
De schaatsers die als schaatser in de wieg zijn gelegd.
Die keken wel link uit!
Anywees, ik schaatste tot bloedens toe.
Leverde me een dikke shiny medaille in da pocket op.
Je ziel als brandhout
Ik zie trouwens wel meer mensen klunend voorbij strompelen.
Net zo eigenwijs als ik toen.
Nog niet in staat om de subtiele signalen op te pikken.
Met je ego de kop er dwars voor gooien en op je tandvlees verder strompelen.
Da’s de beste manier om in je loopbaan lekker ongelukkig te worden.
Krijg je blaren van, net als van schaatsen die niet goed zitten.
Ik ben overduidelijk niet in de wieg gelegd om profschaatser te worden.
Maar ik zie wel veel mensen die hun professie maken van iets waar ze vooral niet voor in de wieg gelegd zijn.
En maar hakkelen en maar klunen, tot bloedens aan toe.
Sorry, geen medaille, maar wel een burn-out.
Helaas je ziel ingezet als brandhout.
Een schaatser is een topsporter en geen bankhanger.
Zo’n schaatser is gemaakt om strak te schaatsen.
Moet je `em niet volproppen met Mora, maar met echt voedsel.
Een plat bord is plat en dus geen kom.
Zo’n groot plat bord is ontworpen met een specifiek doel: het zo presentabel mogelijk serveren van een hoofdgerecht.
Je moet er dus geen soep uit slobberen.
Elk mens is ontworpen om iets specifieks te doen.
Da’s je taak en je opdracht in dit leven.
Dat is wat je een heel leven lang komt oefenen.
Dat gaat met vallen en opstaan, omdat nog niemand grote levenslessen in een hangmat op een zonovergoten Bonaire heeft geleerd.
Dus knal je soms met je kop tegen de muur, omdat je anders je les niet leert.
Lees dit niet als je jonger dan 42 jaar bent!
Stop.
Nu kan het nog.
Hoe en waarom dat weet ik niet.
Het universum gaat er na je 42e jaar niet mee akkoord gaat als je nog wat door het leven kluunt.
Kijk anders even naar hoe je loopbaan liep, toen je 42 was.
Hoe minder contact je met je ziel en bezieling hebt, hoe harder je loopbaan bij je weg wil lopen.
Nu wordt het dus serieus!
Gaan er andere wetten in het leven gelden.
De wetten van hart en ziel.
Weet je wat trouwens geestig is?
Iedereen heeft een ziel, maar bijna niemand weet hoe de ziel werkt.
Veel mensen zoeken een soulmate als partner, maar eindigen in een echtscheiding.
Veel mensen zoeken een baan met hart en ziel, maar belanden in een burn-out.
Da’s precies wat Hester overkwam.
Doodop van het gedoe kwam ze bij me.
Ze volgde bij mij The ten step soul challenge.
En dit is het resultaat:
Het geheim: Alles is gerelateerd aan je levensopdracht
Ik werk alweer 20 jaar met oefeningen, waarbij je je levensopdracht ontdekt.
Je missie is kort, het is krachtig, het bestaat uit 5 woorden.
De aanloop naar deze oefeningen, de belangrijkste oefening en wat er daarna gebeurt . . .
Het is een beetje magisch.
Alsof al je fysieke cellen, je ziel en al wat er meer is samen tot een nieuwe rangordening in jou bij elkaar komen.
Bij alle cursisten gebeurt hetzelfde.
Met een aantal oefeningen en heel specifieke huiswerkopdrachten stop ik ze in de voorwas.
Niet te koud, niet te warm, gewoon lekker handwarm.
Ik houd ervan om als trainer soms wat onnozel te doen.
Laat je er niet door misleiden, want er steekt meer dan veertig jaar levenservaring achter; ik ontdekte mijn levensopdracht toen ik 15 jaar was.
Bovendien gaat er meer dan 20 jaar werkervaring schuil achter het werken met deze opdracht.
En een stuk of 2.500 familie- en loopbaanopstellingen die ik de afgelopen 10 jaar heb begeleid.
This is the serious stuff en af en toe samen de slappe lach hebben helpt enorrummm.
Op de trainingsdag waarbij de cursisten hun levensopdracht ontdekken, staan ze op de stoep met huiswerkopdracht en al.
Stapsgewijs leid ik ze naar the point of no return.
Net zoals je ziel ineens en onverhoeds weet wie jou belt of wie er straks gaat bellen, net zoals je ziel soms al weet dat die ene vacature gewoon voor jou bestemd is, zo reikt je ziel je op deze dag je levensopdracht aan.
It cuts like a knife
Als je je vinger snijdt, zie je het aardappelschilmesje in je duim zitten.
‘Goh, doet helemaal geen zeer’ denk je eerst.
Maar dan dringt de pijnimpuls door naar de ziel.
Dat is het moment, dat je ziel wakker schrikt, wat drieletterige woorden vloekt en de pijn inademt.
Zo gaat het ook met de cursisten die hun levensopdracht ontdekken.
Ieder op zijn of haar eigen manier.
Het is je ziel, die jouw je levensopdracht aanreikt die heel specifiek is en bij jou hoort.
Op die trainingsdag uiten ze die levensopdracht, preciezer toegekeken ploppen ze `em per ongeluk verbaal eruit.
Net zoals de ziel bij het aardappelschilmesje dacht dat het geen zeer doet, denkt de ziel nu: “Oh, en is dit nou alles?”
Maar dan is er het grote moment, dat jouw missie in je systeem zakt.
De ziel schrikt hier zelf ook goed wakker van.
Van schrik haalt ze diep adem en zo wordt de levensopdracht met elke lichaamscel en de hele ziel ingeademd.
Daarna is er de stilte van besef.
De druppel is in het water gevallen en nu is het wachten op hoe de cirkels zich in het water verspreiden.
De dagen en de weken erna zijn als een jackpot.
Telkens vallen er grote en kleine kwartjes.
Cursisten gaan ineens snappen -of liever gezegd ze gaan beseffen op zielsniveau- waarom juist deze ouders perfect passen bij hun missie?
Sommige mensen hebben een makkelijk leven en sommige mensen een wat pittiger leven.
Vooral deze laatste groep gaat beseffen, waar al die hindernissen en roadblocks op hun levenspad goed voor zijn.
Het antwoord op de ‘waarom’ vraag: “Waarom ik?”
It fits you like a glove.
Keerpunt
Dit is een keerpunt.
Een groot moment van innerlijke ommekeer.
Het is meteen skinnydipping in zielsgelukkig worden.
In je privéleven en in je professionele leven.
Vanaf nu hoef je niet meer gebukt te gaan onder wat je hebt meegemaakt.
Je kunt het liefdevol van binnenuit met hart en ziel omarmen.
Het is geen last meer die op je schouders drukt, maar je draagt het.
Je hoeft nu niet meer met afhangende schouders door het leven te gaan.
Je mag weer rechtop gaan staan.
Wat levert je levensopdracht je op?
En wat is het resultaat?
Je wordt zichtbaar een magneet.
Als je je levensopdracht weet, word je innerlijk lekker koersvast.
Zeg maar back on track.
Dat merken ze bij het sollicitatiegesprek.
Het maakt je zichtbaar.
Het maakt je ook integer, omdat je je nu handelt naar wie en wat je aan de binnenkant echt bent.
Een magneet stoot af en trekt aan.
Je gaat nu banen afstoten, die enorm niet bij je levensopdracht passen.
En wat veel leuker is: je gaat banen aantrekken die juist wel bij jou en bij je levensopdracht passen.
Daarom hoeven de cursisten die ik begeleid maar 3 x te solliciteren voor die ene vuurwerk gevende fijne baan.
En om het noooóóóg belachelijker en mooier te maken komen vacatures gewoon op je pad.
Omdat jij naar het universum eenduidig uitstraalt wie en wat je in je kern bent.
En wat je uitzendt, krijg je terug.
Interesse?
Het enige dat je hoeft te doen is een mailtje naar me zenden.
Schrijf daarin je 06-nummer en The ten step soul challenge.”
Klik op Ik zend Bodo een mailtje.
Cheers,
Bodo
