Een heldere loopbaan met familieopstellingen?

Het is vrijdag 09.40 uur.

Mijn mobieltje bliept.

Lichte paniek.

"Hoi Bodo met Eefke".

"Hele goedemorgen Eefke, wat kan ik voor je doen"?

"Ja moet je horen, ik heb net mijn auto bij de McDonald's geparkeerd en loop naar je kantoor.

Toen realiseerde ik me, dat ik mijn mobieltje in de auto heb laten liggen.

Precies op de bestuurdersstoel.

Lekker in het zicht.

Ben dus teruggelopen.

Mobieltje gepakt.

Bij de eerste de beste stoep struikelde ik.

Ben geloof ik op mijn knie gevallen en mijn hand bloedt een beetje".

En de Masterclass familie- en loopbaanopstellingen begint al over 20 minuten.

Ik kan namelijk wel wat hulp in mijn loopbaan met familieopstellingen gebruiken.

Door de telefoon hoor ik bibber de bibber in de stem.

Zal ik je even met de auto ophalen vraag ik?

Door de telefoon een zucht van opluchting.

Kleine 10 minuten lopen lijkt me geen punt voor een gezonde jonge dame.

Maar 10 minuten strompelen met een kapotte knie kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

Ze stapt in en we raken aan de praat.

Het is eerder de schrik dan een ernstige verwonding.

Aangekomen in de trainingszaal haal ik koffie voor haar.

Eerst eventjes bijkomen.

Om iets over tienen beginnen we de Masterclass met een voorstelrondje.

Een masterclass voor een betere loopbaan met familieopstellingen

Heldere kijk op je leven en loopbaan met familie- en loopbaanopstellingen

Daarna nemen we even thee en koffie in de break.

Daarna neemt Rudi het woord en vertelt: mijn huidige baan daar zit ik nu kleine 5 jaar.

Het is onderhand een klassiek patroon.

Ik word niet op waarde geschat door mijn leidinggevende.

Maar wel weer door diens leidinggevende.

Alleen daar schiet ik niets mee op.

Want het is mijn leidinggevende die de jaarlijkse functioneringsgesprekken met me voert.

Op de één of andere manier pruimt hij me niet.

Geen idee waarom.

Het is nooit goed genoeg.

Ik had geen zin meer.

Het strijden moe geworden.

Dan maar exit.

Zoals dat heet in "goed overleg" een beëindigingsovereenkomst met wederzijds goedvinden opgesteld en getekend.

De economie draait als een tierelier, dus ik vind zo weer een baan.

Dat is wat ik dacht.

Dachten mijn vrienden ook.

Mooi niet.

Ik zit al een half jaar thuis.

Als ik met mijn vrienden een biertje drink, wordt het niet getolereerd als ik klaag.

Rudi is zo weer aan de bak zeggen ze.

Hij had de functie "Opleidingsadviseur".

Eigenlijk is het gewoon "verkoper".

Of nog beter gezegd: "Sales Drammer".

Bellen, bellen, bellen.

Veel bellen!

Het doel is opleidingen verkopen.

Met leze VEEL opleidingen.

Nevendoel is om trainers-uren in te kopen tegen een zo laag mogelijk tarief.

We deden rolspelen vertelt Rudi.

Droogzwemmen en redenen aanvoeren bij de trainers om hun freelance tarieven zo laag mogelijk te houden.

Torenhoge targets, dat dan weer wel.

Niemand haalde die targets.

Zeg maar de welbekende hamster in het ronddraaiende rad.

Ik stel wat gerichte vragen over Rudi's gezin van herkomst.

Zijn ouders zijn nog bij elkaar.

Hun relatie is op zich best wel ok zegt ie.

Op zich?

Best wel ok?

Alleen hij vraagt zich af, waarom hij er zo'n beroerd gevoel bij krijgt.

Hij heeft zich gerealiseerd, dat hij ervan opknapt als hij zijn ouders een langere tijd niet ziet.

Vorig jaar kreeg zijn moeder kanker.

Dat was schrikken.

Zo veel onuitgesproken woorden.

Zo veel  onuitgesproken gedachten.

Zo veel onuitgesproken gevoelens.

Complete mensenlevens aan onuitgesproken woorden, gedachten en gevoelens.

Een aantal amper geleefde levens onder een dak.

Tijdens moeders ziekte heeft hij veel voor zijn ouders gezorgd.

Inmiddels is moeder helemaal opgeknapt.

Blij toe.

Toch voelt het niet zo.

Er was een leegte en deze is blijvend.

Allerlei woorden, gedachten en gevoelens worden nog steeds NIET met elkaar gedeeld.

Vandaag gaan we naar de onderstroom.

Op zoek naar de onuitgesproken woorden, gedachten en gevoelens.

In een Loopbaan brengen Familieopstellingen het onuitgesprokene in beeld

Zeg maar de onderstroom.

Dingen die je ergens met je intuïtie en met je onderbuik wel aanvoelt.

Alleen je krijgt amper de vinger op de zere plek.

Als woorden, gedachten en gevoelens niet worden uitgesproken, stapelen stenen van leegte zich op.

Dat wordt een muur.

Deze is niet zichtbaar.

Maar wel voelbaar.

Dat is pijnlijk.

Het is alleen een andere pijn dat een nare gebeurtenis of een trauma.

In dat geval is er een concreet voorval.

Wellicht pijnlijk, maar je hebt een concreet onderwerp waar je je op kunt richten.

Maar, als je als kind die knuffel NIET krijgt ...

Als je als kind NIET te horen krijgt, dat je ouders van je houden ...

Als het thuis meer gaat om wat er NIET gezegd werd, dan is dat een voedingsbodem.

Het is de beste basis voor de pijn der leegte.

Het is een subtielere pijn.

Maar wel een slopende pijn.

Er is een filmpje, dat in beeld brengt wat er gebeurt als moeder communicatie naar haar kind achterwege laat.

[embedyt] [/embedyt]

Je ziet het lichaampje in elkaar krimpen.

Het kind ervaart pijn.

Het wordt radeloos.

Eerst opstandig radeloos.

Daarna geeft het kind op.

Het wordt verlamd radeloos.

Zo zie je, dat je als kind allerlei onbewuste woorden, gedachten en gevoelens van je ouders meekrijgt, waarvan je je niet bewust bent.

We staan nu in het voorportaal van Rudi's familieopstelling.

Ik wil in beeld krijgen welke onbewuste woorden, gedachten en gevoelens Rudi als kind heeft meegekregen.

Met een familieopstelling nodig ik hem uit om zijn ouders op te stellen in het begin van hun relatie.

In de eerste twee jaar van een relatie wordt de basis gelegd.

Rudi kiest uit de groep 2 representanten voor zijn ouders.

In de trainingsruimte plaatst hij eerst zijn moeder.

Zijn vader plaatst hij schuin achter moeder met minimale afstand tussen elkaar.

Ze staan niet naast elkaar.

Dan zouden ze op de partnerplek staan: partners voor het leven.

Ze staan niet tegenover elkaar.

Dat zou in oppositie zijn.

Elkaar ter verantwoording roepen.

In deze opstelling staat vader achter moeder.

Dat is op de ouderplek.

Als ouders hoor je namelijk achter je kinderen te staan.

Dit impliceert, dat vader psychisch en geestelijk volwassen is en moeder in mindere mate.

Of omgekeerd, dat vader zich gedraagt als de oudere en de wijzere.

Ik vraag naar wat ze ervaren op die plek.

Moeder zegt: "Ik bepaal"!

Vader zegt: "Het is onzeker. Het voelt zo koud".

Het is even stil.

Dan zegt moeder: "Ik voel mijn buik".

Rudi reageert: "Ah, mijn moeder is zwanger van mij".

Ik vraag Rudi om een representant van hemzelf op te stellen.

Hij plaatst zijn representant tegenover moeder.

Moeder en kind in oppositie tegenover elkaar.

Moeder kijkt hard en veeleisend naar haar kind.

Ze kijkt op hem neer.

Het kind heeft emotionele pijn.

Ze begrijpen elkaar niet.

De zoon zoekt moeders liefde.

Ze spreken elkaars taal niet.

Moeder geeft amper liefde.

Onbegrip.

"Mam, wat moet ik met mijn leven" vraagt de representant van Rudi.

Moeder antwoordt: "Je hoort te doen wat ik zeg".

We zien haar kind reageren.

Nog meer pijn.

Ik vraag Rudi om zijn eigen plek in de opstelling in te nemen.

En vraag hem om het volgende naar moeder uit te spreken:

"Mij leven behoort mij toe en niet jou".

"Je hebt mij gebaard en mij het leven geschonken".

Als je iemand iets schenkt, is het daarna van die ander en niet van jou".

We zien, dat bij moeder het kwartje valt.

Ze schrikt ervan.

Er ontstaat nu enige warmte in de opstelling.

Implicaties van deze familieopstelling

Wat zijn de implicaties van deze familieopstelling voor de loopbaan van Rudi?

Een kind zal altijd zijn best doen om de liefde van moeder te winnen.

Altijd.

Koste wat kost.

Als het kind te weinig liefde van moeder ontvangt, dan zal het daarvoor gaan werken.

In deze opstelling was moeder nooit tevreden.

Deze blauwdruk is opgeslagen in de ziel van Rudi.

Hij loopt groot risico, dat hij banen vindt bij werkgevers die meer van hem eisen dan dat hij kan geven.

Dat was het geval bij zijn vorige werkgever.

Rudi's moeder eist te veel van Rudi.

Zijn direct leidinggevende eist te veel van hem.

Rudi's vader straalt wel rust, vertrouwen en warmte uit en staat direct achter moeder.

De baas van Rudi's leidinggevende straalt wel rust, vertrouwen en warmte uit en staat direct achter de leidinggevende.

Opmerkelijk in deze familieopstelling

Als mensen vastlopen in hun loopbaan, stel ik vaak het gezin van herkomst op.

Het is opmerkelijk hoe de blauwdruk van thuis ingeprent is in de ziel.

Deze blauwdruk wordt telkens gekopieerd.

Net zo lang als nodig.

Totdat je op de diepere lagen snapt wat de essentie is.

Daarna is een opstelling net als oploskoffie.

Even roeren, laten afkoelen, tot je nemen, genieten maar en klaar.

We nemen een lunchpauze.

Helaas.

Een kroket zou heerlijk zijn.

Maar het maakt je moe.

We hebben een verfrissende, verse salade gemaakt.

In het midden van de zaal staat trouwens een bos bloemen.

Ik heb gekozen voor een gemengd boeket.

Van elke soort is er één bloem.

Aan het einde van de dag mag elke cursist één bloem uitkiezen en mee naar huis nemen.

Opdat de opstelling zich nog even wat verder ontvouwt.

Opdat de opstelling thuis tot bloei komt.



Na de lunch gaan we verder.

Elise neemt het woord.

Ik vraag wat er aan de hand is.

Ze zegt: "in mijn werk schrijf ik beleidsstukken, maar ik ben er stuk van".

Na een kleine stilte voegt ze eraan toe: "ik kan het gewoon niet meer".

Elises woorden werken nog even in ons door.

"Tenminste, voor deze club valt het me steeds zwaarder" zegt ze.

We wijden er een loopbaanopstelling aan. 

Een familieopstelling of een loopbaanopstelling gunt je een kijkje in het backstage gedeelte van je ziel.

Het laat zien waar de liefde wegsijpelt.

Ze stelt het management op.

Ze stelt de taakinhoud op.

Ze stelt haar klanten op voor wie ze beleid maakt.

Ze stelt ook een representante van zichzelf op.

Daarna komt ze naast me zitten.

Zo krijgt ze als het ware van buitenaf een frisse kijk op haar loopbaan.

We zien, dat de representante van het management zich lang maakt.

Ze kijkt wat hooghartig.

Het lijkt, alsof ze de neiging heeft om over de andere hoofden heen te kijken.

Haar rechterhand gaat omhoog, terwijl haar duim en wijsvinger een hoek van 90 graden maken.

Ze plaatst haar duim onder de kin en de wijsvinger naast de wang.

Het zal wellicht een waardeoordeel van mijn kant zijn, maar het lijkt er op, dat ze haar best doet om zo interssant mogelijk over te komen.

We zien, dat de representant van de functie-inhoud bij haar weggaat.

Staat er met een lichaamshouding van: "met jou wil ik niets te maken hebben".

De representant van de klanten draait met haar lichaam mee naar de representant van de taakinhoud.

Staat met de ogen dicht.

Ik vraag waarom?

Zodat ik me focus op het beleid en niet op het gedoe in deze organisatie zegt de representant van de klanten.

Terwijl dit allemaal gebeurt, zien we de representant van de cursiste een afstand tot het geheel nemen.

Uiteindelijk staat ze op 2 meter afstand.

De cursiste herkent het bovenstaande allemaal.

Er is een extern bureau ingehuurd door het management.

Dat bureau is bezig de missie en de visie voor de komende jaren te ontwikkelen.

Er is een beleidsstuk geschreven met de titel: "Wij zijn de brug naar uw toekomst".

Typisch gevalletje van een rapport na een hei-sessie.

Het personeel kijkt er verbaasd naar en denkt: leuk dat jullie uit eten zijn geweest, maar wat hebben wij daaraan"?

Het personeel voelt zich buitengesloten.

Waarna het management moeite gaat doen om het personeel weer aan te haken.

Met als doel om de nieuwe missie en visie over het personeel uit te rollen zoals dat heet.

Terwijl we dit zo aan het bespreken zijn, merk ik dat ik het allemaal wat cynisch gadesla.

Daaronder doet het zeer.

Het buitengesloten worden doet me verdriet.

Terwijl ik dat uit, wordt de cursiste stil.

Beetje tranen.

"Oh zegt ze".

"Dus mijn ziel is eigenlijk al bij de tent afgehaakt" vraagt ze?

Yep.

Afstand, beter weten en kilte hebben zijn intrede in de organisatie gemaakt.

Als dit zo door gaat, dan zal de organisatie op langere termijn uit elkaar vallen.

Dit is de start van het ontbindingsproces van de organisatie.

Het kwartje valt.

KLOINK.

De "KLOINK" is niet hoorbaar, maar wel enorm voelbaar.

"Ja en nu dan" vraagt ze met wat paniek?

Ik antwoord een beetje ondeugend: "blijf er vooral lekker lang werken, dat is zeer burn-out bevorderend".

De medecursisten schieten in de lach.

Met het in de lach schieten kan ze de pijn inademen en accepteren.

Er valt bij de cursiste nog een kwartje.

Dat ze zelf in actie moet komen.

Terwijl zij dit uitspreekt, geeft dat ons een groot gevoel van opluchting.

Tijd voor koffie.

De leegte

Ken je dat?

De leegte.

Je houdt het heus heel lang vol hoor.

Als je vlucht voor de leegte.

Tuurlijk, je kunt gewoon even je CV oppimpen.

Met een goed gevuld CV valt de leegte minder op.

Alleen er is een man met een baard boven ons, gezeten achter een hemels mengpaneel.

Hij kent geen leegte, Hij gaat voor de volheid.

Telkens tovert Hij een andere situatie uit zijn hoge hoed.

Hoe meer jij de leegte vermijdt ...

Hoe meer Hij er telkens een schepje bovenop doet.

Hij schenkt je de leegte van een onvervuld bestaan.

Opdat jij op zoek gaat naar de volheid.

Je kunt hem God noemen of het lot.

Maakt niet uit, zolang je de leegte vermijdt, volgt deze als je schaduw.

Masterclass Familie- en Loopbaanopstellingen

Het vraagt wat lef om je aan te melden voor zo'n masterclass.

Als je gewoon een leuke dag wilt beleven, dan kun je beter naar de Efteling gaan :-)

Als je volheid zoekt,

Als je alles uit je leven wilt halen,

Als je wilt GENIETEN van het leven,

Meld je dan aan voor de Masterclass Familie- en Loopbaanopstellingen.

Als je een vraagstuk wilt inbrengen, reserveer ik anderhalf uur voor je ok?

Dat is voldoende voor een interview vooraf, een opstelling en de nabespreking.

Krijg je er ook een lunch bij.

Helaas, zonder kroket.

Wel met zelfgemaakte frisse salade.

Met courgette en walnoot of zo.

Met hart en ziel,

Bodo

Oh ja.

Op 1 dag is er ruimte voor maximaal 5 personen die een vraag willen inbrengen.

Eerst komt, eerst maalt: Masterclass Familie- en Loopbaanopstellingen.