Je levensopdracht ontdekken met familieopstellingen in Friesland?

Je levensopdracht ontdekken met familieopstellingen?

Het sneeuwde en mijn zoon en ik zouden over een week of wat gaan skieeën.

Omdat de voorpret zo leuk is, begonnen we een lijstje te maken: ik neem mee . . .

Op het logeerbed legden we de skibrillen klaar, de t-shirts, de lange onderbroeken en skisokken.

Na het avondeten gingen we foto's kijken van voorgaande jaren.

Ondertussen skiet hij me al dik voorbij.

Terwijl hij me voorbij zoeft roept ie: "Kom op slakkie!" en schatert het uit.

Bij het avondeten vertelt hij dat ook nog eens uitbundig aan de mensen aan de tafel naast ons.

Het belooft natuurlijk weer een TOPvakakantie te worden.

Een beetje buiten de lijntjes kleuren: ik houd er wel van!

Heb hem beloofd één dagje ziek te melden.

Om gewoon heel droog naar zijn school te bellen, zo van "uhum, ja u spreekt met de vader van  ...

ja ik wil even mijn zoon ziek melden, hij is ineens superrrrrr verkoudennnnnn kuch, kuch".

We hadden enorme lol en verzonnen steeds een gekkere reden om hem ziek te melden.

Via klompvoetjes ging het naar een geamputeerd been en tenslotte bleef er nog een lichaampje met hoofd, skibril en knaloranje Unox muts over dat met snelbinders op ski's werd vastgebonden.

`s Morgens ontbeten we en ik zwaaide hem uit.

Hee, het ik neem mee lijstje lag op de grond.

Terwijl ik het opraapte, hoorde en voelde ik een krak.

Het schoot me afschuwelijk in de rug en ik stond als een kromme Quasimodo naar adem te happen.

Een beetje hoofdpijn en wat migraine als ik het bontschop, dat ken ik wel, maar rugpijn?

Soooodeknetterrrrr zeg, this is sooooo not funny!!!

Eerst eventjes Ibuprofen proberen.

Hmmm, maximaal 6 per dag, het werd een ietsie pitsie meer en het hielp nax, noppes, nadaaaa.

Fock zeg, zitten, staan en lopen deed allemaal verrekte zeer.

Maar het ergste moest nog komen: hoe vertel ik dit mijn zoon?

Om die teleurstelling in zijn ogen te zien, dan breekt je hart toch in duizenden stukjes die never nooit niet meer aan elkaar zijn te lijmen?

Hij is verstandig genoeg, als het een beetje meezit gaat hij ook nog zeggen dat hij het wel begrijpt, terwijl hij op de binnenkant van zijn lip zit te bijten.

Die avond zaten we verdrietig tegen elkaar te bankhangen voor de tv.

Naar de kraker

Ben de volgende dag gaan zoeken.

Is er een fysiotherapeut of een kraker die het lichaam als meer ziet dan een zak met vlees en botten?

Gevonden, gebeld en geboekt voor over een week, kon niet sneller.

Na het intakegesprek garandeerde hij me, dat we over twee weken gewoon echt in jodelend Oostenrijk op de latten zouden staan.

"Ja hoor" dacht ik, "sorry dude, maar één van ons twee is toch echt zo knettergek als een tweedehandse koekoeksklok die gezelig iaaaa roept in plaats van koekoek.

Terwijl ik mijn best deed om geen slappe lach te krijgen,  vroeg hij me uit te kleden op mijn  onderbroek na.

" Als u dan even uw heel rustig rug afrolt, ga ik kijken wat er aan de hand is."

Weet je wat ik dacht, nog voordat ie was uitgeblaat?

"Yooo kletsmajoor, ik buig hier voor helemaal nix en niemand, nada nooit niet!"

En meteen besefte ik waar mijn rugpijn vandaan kwam.

Vroeger thuis zijn er dingen gebeurd die niet ok waren.

Eerlijk gezegd hadden ze de kinderbescherming mogen bellen.

Toen werd slaan nog en soort van ok gevonden.

En regelmatig een borrel te veel ok.

Maar dat was toen.

Mijn levensopdracht

In een flits snapte ik, dat het nog steeds niet ok is wat er gebeurde en dat ik dat mag vinden.

Maar ik moet buigen.

Buigen voor dat het gebeurd is en daarom bij me hoort, of ik wil of niet.

Net als vroeger spruitjes.

Die lustte ik niet.

"Drie eet je er op lieve schat" vroeg mijn moeder?

"Want soms krijg je ook spruitjes als je bij gasten gaat eten, en uit beleefdheid schep je er minimaal drie op je bord."

En in een flits ademde ik al het gebeurde diep in.

In diezelfde flits snapte ik, dat ik juist daardoor het leven snap, mensen snap en hoe het werkt om meer uit je leven te halen.

Juist dat wat ik heb meegemaakt, geef ik op de goede manier door aan mijn klanten.

Da's mijn missie.

Daarom had ik ouders die geen verbinding met hun ziel konden maken.

Dus daarom raakten ze flink van het padje.

Zo ben ik gaan snappen wat er voor nodig is om van het padje te raken.

En wat je moet doen om weer op het juiste pad te komen.

Dat geldt ook voor je loopbaanpadje.

En zo ben ik als innerlijke houding weer heel rustig en wervel voor wervel rechtop gaan staan.

De manueel therapeut zei het nog een keer: "Ik beloof je, dat je over 2 weken gewoon op je latten kunt staan. Hele lange dagen op ze zwarte piste, dat weet ik nog niet hoor, maar je kunt wel lekker een eindje van de piste afglijden."

En hij kreeg gelijk.

ik was weer right back on track.

Met je ziel als brandstof naar burn-out

Ik had er ook voor kunnen kiezen om niet naar mijn lichaam te luisteren en me vol te blijven proppen me pijnstillers en op hoop van zegen de helling af te rutschen.

Ben een beetje bang, dat ik wel een beetje kan skieën, maar dat het net niet helemaal mijn ding is.

heb het lang gedaan hoor, mijn ego en mijn kop er dwars voorgooien en gewoon vol gas vooruit!

Maar ja, dan word ik steeds vaker op de piste al jodelend ingehaald door gassies die easy and light as a feather de piste overknallen!

Zo gaat het als je ergens wél voor in de wieg bent gelegd.

Ik zie trouwens wel meer gasten, die op de piste die net zo eigenwijs zijn als ik toen en ook nog niet in staat zijn om de subtiele signalen op te pikken.

Da's gegarandeerd de beste manier om in je loopbaan lekker ongelukkig te worden.

Krijg je dikke blaren van in je skischoenen.

Sorry, niet uitrusten in de skilift maar wel een burn-out.

Helaas heb je je ziel ingezet als brandstof.

Een echte skiër is een topsporter en geen bankhanger.

Zo'n skiër is gemaakt om strak te skiën.

Moet je `em niet volproppen met Mora, maar met fatsoenlijk voedsel.

Een plat bord is plat en dus geen kom.

Zo'n groot plat bord is ontworpen met een specifiek doel: het zo presentabel mogelijk serveren van een hoofdgerecht.

Je moet er dus geen soep uit slobberen.

Elk mens is ontworpen om iets specifieks te doen.

Da's je taak en je opdracht in dit leven.

Dat is wat je een heel leven lang komt oefenen.

Dat gaat met vallen en opstaan, omdat nog niemand grote levenslessen in een hangmat op een zonovergoten Bonaire heeft geleerd.

Dus knal je soms met je kop tegen de muur, omdat je anders je les niet leert.

42 Jaar is ommekeer

Hoe en waarom weet ik niet, maar 42 jaar is een ommekeer.

Als je na je 42e jaar nog wat door het leven kluunt, gaat het universum er steeds minder mee akkoord.

Kijk anders even naar hoe je loopbaan liep, toen je 42 was.

Wat gebeurde er toen in je loopbaan?

Hoe groter de afstand met je ziel en bezieling, hoe groter de afstand naar je loopbaan.

Vandaar, dat je loopbaan dan even afstand van je neemt en bij je wegloopt.

Vanaf je 42 jaar gaan er andere wetten in het leven gelden: de wetten van hart en ziel.

Weet je wat trouwens geestig is?

Iedereen heeft een ziel, maar bijna niemand weet hoe de ziel werkt.

Veel mensen zoeken een soulmate als partner, maar eindigen in een echtscheiding.

Veel mensen zoeken een baan met hart en ziel, maar belanden in een burn-out.

Dat heeft ze bij mij geleerd.

Doodop van het gedoe kwam ze bij me.

Ze volgde bij mij The ten step soul challenge.

En dit is het resultaat:

Het geheim zit 'em in je levensopdracht

Ik werk alweer 20 jaar met oefeningen, waarbij je je levensopdracht ontdekt.

Je missie is kort, het is krachtig, het bestaat uit 5 woorden.

De aanloop naar deze oefeningen, de belangrijkste oefening en wat er daarna gebeurt is een beetje magie.

Alsof al je fysieke cellen, je ziel en al wat er meer is samen tot een nieuwe rangordening in jou bij elkaar komen.

Bij alle cursisten gebeurt hetzelfde.

Met een aantal oefeningen en heel specifieke huiswerkopdrachten stop ik ze in de voorwas.

Niet te koud, niet te warm, gewoon lekker handwarm.

Ik houd ervan om als trainer soms wat onnozel te doen.

Laat je er niet door misleiden, want er steekt meer dan veertig jaar levenservaring achter; ik ontdekte mijn levensopdracht toen ik 15 jaar was.

Bovendien gaat er meer dan 20 jaar werkervaring schuil achter het werken met deze opdracht.

En een stuk of 2.500 familie- en loopbaanopstellingen die ik de afgelopen 10 jaar heb begeleid.

This is the serious stuff en af en toe samen de slappe lach hebben helpt enorrummm.

Op de trainingsdag waarbij de cursisten hun levensopdracht ontdekken, staan ze op de stoep met huiswerkopdracht en al.

Stapsgewijs leid ik ze naar the point of no return.

Net zoals je ziel ineens en onverhoeds weet wie jou belt of wie er straks gaat bellen, net zoals je ziel soms al weet dat die ene vacature gewoon voor jou bestemd is, zo reikt je ziel je op deze dag je levensopdracht aan.

Diep in je duim

Als je je vinger snijdt, zie je het aardappelschilmesje in je duim zitten.

Eerst denk je: ‘Goh, doet helemaal geen zeer', maar dan dringt de pijnimpuls door naar de ziel.

Dat is het moment, dat je ziel wakker schrikt, wat drieletterige woorden vloekt en de pijn inademt.

Zo gaat het ook met de cursisten die hun levensopdracht ontdekken.

Ieder op zijn of haar eigen manier.

Het is je ziel, die jouw je levensopdracht aanreikt die heel specifiek is en bij jou hoort.

Op die trainingsdag uiten ze die levensopdracht, preciezer toegekeken ploppen ze `em per ongeluk verbaal eruit.

Net zoals de ziel bij het aardappelschilmesje dacht dat het geen zeer doet, denkt de ziel nu: “Oh, en is dit nou alles?”

Maar dan is er het grote moment, dat jouw missie in je systeem zakt.

Wake-up call voor je ziel

Van schrik haalt ze diep adem en zo wordt de levensopdracht met elke lichaamscel en de hele ziel ingeademd.

Het is een wake-up call voor je ziel.

Daarna is er de stilte van besef.

De druppel is in het water gevallen en nu is het wachten op hoe de cirkels zich in het water verspreiden.

De dagen en de weken erna zijn als een jackpot.

Telkens vallen er grote en kleine kwartjes.

Cursisten gaan ineens snappen -of liever gezegd ze gaan beseffen op zielsniveau- waarom juist deze ouders perfect passen bij hun missie?

Sommige mensen hebben een makkelijk leven en sommige mensen een wat pittiger leven.

Vooral deze laatste groep gaat beseffen, waar al die hindernissen en roadblocks op hun levenspad goed voor zijn.

Het antwoord op de ‘waarom' vraag: “Waarom ik?”

It fits you like a glove.

Pootjebaden in zielsgelukkig worden

Dit is een keerpunt.

Een groot moment van innerlijke ommekeer.

Het is meteen pootjebaden in zielsgelukkig worden.

In je privéleven en in je professionele leven.

Vanaf nu hoef je niet meer gebukt te gaan onder wat je hebt meegemaakt.

Je kunt het liefdevol van binnenuit met hart en ziel omarmen.

Het is geen last meer die op je schouders drukt, maar je draagt het.

Je hoeft nu niet meer met afhangende schouders door het leven te gaan.

Je mag weer rechtop gaan staan.

Van stront naar overvloed

Als je een winterjas koopt, hangt er een prijskaartje aan.

Bij een dikke winterjas heb je lekker veel waar voor je geld.

Als je een zomerjas koopt, hangt er ook een prijskaartje aan vast.

Dan krijg je een luchtig niemendalletje, waarvoor je nog steeds moet betalen.

Zo is het ook in het leven, aan alles zit een prijskaartje vast.

Maar sommige mensen zijn krenterig; die willen veeeuuulll voor verrekte weinig.

Als je gierig bent ingesteld, loopt het precies andersom.

Dan krijg je juist weinig en dat kost je dan ook nog eens de hoofdprijs.

Andere mensen zijn niet zozeer gierig, maar ze weten alles net even beter.

Terwijl ze op een zonnige dag aan de waterkant zitten, bedenken ze waarom ze vooral niet willen zwemmen.

Het water is te koud of te vies, want ja je weet nooit wat er aan ellende in dat water zit toch?

Bovendien zwemt er alleen pleps, ja zeg, dat doe je toch niet?

Ondertussen heeft het dorp een reuze gezellige dag, die ze met een BBQ afsluiten.

Terwijl er in het dorp nog een feestje is, blijven de betweters aan de kant van de rivier achter met de illusie, dat ze het beter weten.

Er zijn ook mensen die hun handjes liever niet vies maken.

Ze janken, ze miepen en hopen dan, dat er een redder op hun pad komt die het voor ze regelt.

Dan ben je een grote mevrouw of een grote meneer, maar je laat een ander je kudtklusjes voor je opknappen.

Zo van “Nee ik ben niet lui, maar gewoon lekker efficiënt”.

Je kunt het beter willen weten (don’t we all?) en je kunt boos worden en blijven.

Netto resultaat is dat jij steeds verder weg bij het leven komt te staan.

Perhaps it’s time to grow up?

Dankbaarheid siert je

Boze mensen worden er zelden mooier op.

Dankbaarheid maakt iemand oneindig mooi.

Aanvaard het leven dat je is geschonken.

Aanvaard de levensopdracht die je hebt.

Aanvaard jouw ziel en persoonlijkheid, zoals ze zijn.

Aanvaard dat er in het leven niets helemaal gratis en voor niets is.

Geven en nemen mag meer in balans zijn.

Voor alles wat je hebt ontvangen, hoef je geen grote prijs terug te betalen.

Het is echt helemaal voor jou.

Wel mag je je misschien net even wat meer realiseren, dat alles een prijskaartje heeft.

Dat zijn de obstakels en hindernissen op je levenspad.

Omarm ze en wees bereid om de prijs te betalen.

Inner grace is met dankbaarheid buigen en dankjewel te zeggen voor het leven dat we hebben ontvangen, voor al het moois dat we ontvangen en voor het prijskaartje dat eraan vastzit.

Alles is aan je levensopdracht gerelateerd, maar dan ook echt alles.

Geniet van de mooie en dierbare momenten.

En de minder mooie momenten dan, hoe daarmee om te gaan?

Het is als stront.

Stront stinkt.

Je trekt je neus ervoor op.

Dus kijk je de andere kant op.

Dat doe je ook als je op het verkeerde moment op de verkeerde plek een windje laat en er een gezicht bij trekt van ‘it wasn’t me’.

Draai het om.

Yes it was me.

Pak die stront met beide handen beet.

Behandel het met respect.

Strooi de stront eigenhandig uit over de akkers van je leven.

Het levert je een overvloedige oogst op.

De trefzekerheid van de ziel

De ziel kan lonken en kan je zelfs verleiden.

Niet te opzichtig.

Eerder subtiel.

Haast onmerkbaar.

Soms sta je ergens buiten te dagdromen.

Het gebeurt meestal onverwachts.

Gaat eerst nergens over.

Als je bijvoorbeeld even buiten staat en een frisse neus haalt.

Wanneer je gedachten van je afglijden als een zijden sjaal.

Vogelgeluiden meegevoerd met een warme windvlaag geven je haast een zoen op de wang.

Een windvlaag ruimt je gedachten op en een zonnestraal geeft je even een knuffel.

Het gebeurt ongemerkt, maar je gedachten dwalen af, je ontspant je een beetje en het wordt op een aangename manier wat leger in je.

Op zo’n onbewaakt ogenblik kun je je even mee laten voeren door liefde, als een edelsteen gevat in tijdloosheid.

Je ogen glazen in de verte en je zweeft even op de magie van dit moment.

Ineens is het er.

Je voelt het in je rug.

Er kijkt iemand.

Je wilt weten wie het is.

Je wordt er blij van of wellicht juist niet.

Het gebeurt in ééntiende van een seconde.

Hoe neem je dit waar?

Je ziet het niet, je hoort het niet, je voelt het niet met je huid, je ruikt het niet en je weet het niet met je hersenen.

En toch ‘weet’ je het zeker.

Zullen we nog een stapje verder gaan?

Als ik je op dat moment zou vragen hoe zeker je weet dat er iemand kijkt, wat zou je dan antwoorden?

Waarschijnlijk ‘weet’ je dit zeker voor de volle 100%.

Alleen hoe weet je dit?

Het is geen weten, maar beseffen.

Het is geen zintuigelijk voelen, maar aanvoelen.

Het is een ingeving.

Het is een besef, dat je gegeven wordt.

Da’s toevallig zul je zeggen, ik zou kunnen zweren dat er iemand naar me kijkt.

Als je je op dat moment omdraait, blijkt het nog te kloppen ook.

Het lijkt zo toevallig.

Het is een ingeving en die valt je gewoon toe.

Het is zingeving.

Gewoon af en toe lekker dagdromen.

Da’s dé manier om snel, gemakkelijk en eenvoudig bij jezelf, bij je kern en bij je ziel te komen.

Gewoon even een seconde niets doen.

En daarna nog een seconde.

En nog eentje.

Hoe meer je bij je ziel bent, hoe dichter je bij je levensopdracht bent.

Je ziel weet namelijk precies, wat je missie is.

Levensopdracht ontdekken met familieopstellingen in Friesland?

Wat levert het je op, als je je missie weet; je levensopdracht?

Dan ga je die uitstralen.

Je wordt zichtbaar een magneet.

Als je je levensopdracht weet, word je innerlijk lekker koersvast.

Zeg maar back on track.

Dat merken ze bij het sollicitatiegesprek.

Het maakt je zichtbaar koersvast.

Het maakt je ook integer, omdat je je nu handelt naar wie en wat je aan de binnenkant echt bent.

Een magneet stoot af en trekt aan.

Je gaat nu banen afstoten, die enorm niet bij je levensopdracht passen.

En wat veel leuker is: je gaat banen aantrekken die juist wel bij jou en bij je levensopdracht passen.

Daarom hoeven de cursisten die ik begeleid maar 3 x te solliciteren voor die ene vuurwerk gevende fijne baan.

En om het noooóóóg belachelijker en mooier te maken komen vacatures gewoon op je pad.

Omdat jij naar het universum eenduidig uitstraalt wie en wat je in je kern bent.

En wat je uitzendt, krijg je terug.

Interesse?

Het enige dat je hoeft te doen is een mailtje naar me zenden.

Schrijf daarin je 06-nummer en "The ten step soul challenge.”

Klik op Ik zend Bodo een mailtje. 

Cheers,

Bodo