Janneke is 40 jaar, woont in Sneek en is Manager bij een zorginstelling.
"Eigenlijk gaat alles heet goed" vertelt ze.
"Leuke man, 2 lieve kinderen en een prima baan".
Op haar gezicht zie ik echter allerlei vraagtekens, zodat ik doorvraag.
"Tsjah, weet je, het leidinggeven gaat me goed af.
En toch wringt er iets.
Ik haal er steeds minder voldoening uit".
Ik vraag wat er precies wringt.
"Aan de buitenkant is het de perfecte loopbaan, alleen dat werk, dat ben ik niet.
Ik word er zo moe van, het voelt als een routineklus".
Ik vraag hoe lang ze nog moet doorgaan totdat het echt op is.
Dan schiet ze vol.
We zijn samen eventjes stil.
"Als ik er zo vol van schiet, dan zou het wel eens erger kunnen zijn dan ik denk".
Ik opper dat ze er wel eens precies op tijd bij zou kunnen zijn.
Dit inzicht heeft wel consequenties in deze casus: 'loopbaanopstelling welke baan past bij me?'
Als huiswerk vraag ik haar om na te denken over mogelijke varianten hoe met deze baan te stoppen.
En ook om er op haar werk geen ruchtbaarheid aan te geven om haar positie niet in gevaar te brengen.
Na een week zien we elkaar weer.
Ze heeft besloten om e.e.a. met haar leidinggevende te bespreken; ze ervaart hem als veilig genoeg om dit met hem te bespreken.
Na twee weken belt Janneke me.
"Nou, het is in grote lijnen geregeld" zegt ze.
"Mijn leidinggevende snapt mij en gaat voor mij ontslag regelen met behoud van WW.
Ik krijg ook nog outplacement, ook al is dat in onze organisatie niet gebruikelijk".
We gaan verder met de Personal Coaching en gaan terug in de tijd, waarbij haar jongere broertje ter sprake komt.
Tijdens dit gesprek verdicht zich de energie en we besluiten familieopstellingen als instrument in te zetten om te onderzoeken waar haar spagaat vandaan komt.
Toen zij 5 was, overleed haar broertje op 4-jarige leeftijd.
Ze waren samen aan het spelen bij een riviertje in het bos.
Hij reed op zijn fietsje het water in en kon er niet meer uit komen, waarop zij op haar fietsje spong en naar papa en mama fietste om hulp te halen.
Ik vraag haar om 2 stoelen op te stellen in de ruimte: één stoel voor haarzelf en één stoel voor haar overleden broertje.
De emoties komen los en we nemen de tijd.
Ze stelt de 2 stoelen op tegenover elkaar.
Nadat ik haar toestemming heb gevraagd, neem ik één voor één plaats op de stoelen om te ervaren hoe het op die stoel is.
Daarna neemt zij eerst plaats op haar eigen stoel.
Ze begint diep te huilen.
"Oh ik mis hem nog elke dag. Eigenlijk voel ik me zo schuldig dat ik hem niet heb kunnen redden".
Nadat de emoties wat gezakt zijn, vraag ik haar om plaats te nemen op de stoel van haar broertje.
Ze is verbaasd en zegt "het voelt hier heel vredig".
Ik vraag haar de tijd te nemen.
Wat bij me binnen komt is dat onze ouders een kroeg hadden, vaak druk en vader best vaak dronken.
Alsof ze er niet echt voor ons konden zijn".
Ik vraag haar of ik haar broertje mag representeren.
Ze stemt toe. namens haar broertje zeg ik haar het volgende: "lieve zus, het is helemaal ok zo.
Onze ouders konden er te weinig voor me zijn.
Voor een klein kind is het heel makkelijk om het leven los te laten, als dit een besluit is vanuit de ziel.
Gewoon 3 keer onder water adem halen en je eraan over geven".
"Maar ik voel me zo schuldig naar jou toe, omdat ik je niet heb kunnen redden" snikt ze.
"Oooh" zeg ik, "maar dat hoeft helemaal niet. Ik zag dat je wegfietste om hulp te halen, maar ik wist dat je te laat zou zijn.
Het was mijn eigen besluit om het leven te verlaten".
Een poos lang staan we huilend tegenover elkaar, waarbij er steeds meer warmte, verbondenheid, rust en vrede ontstaat.
Ze zegt hem erg te missen, maar dat ze het nu snapt, dat ze haar schuldgevoel kan loslaten.
Als representant van haar broertje zeg ik "ja, dat is het beste wat je kunt doen.
Stop met je met mij te bemoeien, maar heb mij en jezelf lief. Op deze manier eer je mij het meeste".
Naar mate de tijd vordert, beginnen zij en haar broertje steeds meer naar elkaar te stralen.
"Ik kon hou niet meer helpen" zegt ze.
"Misschien dat ik andere kinderen wel kan helpen".
Namens haar broertje zeg ik: "dat is zeker een optie, maar alleen vanuit totale vrede.
Als je mij toch nog wilt redden, dan redt je niemand".
In deze casus loopbaanopstelling: 'welke baan past bij me' zijn we nu bij de essentie.Na 2 weken spreken we elkaar weer, de opstelling heeft in haarzelf verder doorgewerkt.
Ze vertelt dat het heel bijzonder was en ook wat er `s-avonds gebeurde.
Ze deed haar zoontje in bad en hij begon zomaar te zingen: het favoriete liedje van haar overleden broertje.
Alsof deze er even bij was.
Ze kreeg enorm kippenvel en voelde zich helemaal vredig en blij.
We praten nog een poos verder.
Ze geeft aan nu te snappen, waarom ze zo moe werd van haar baan als leidinggevende.
Haar broertje heeft ze niet kunnen redden.
Maar, sindsdien is ze altijd alert geweest op onheil. Altijd waakzaam.
Dat maakte haar zo goed als leidinggevende, maar putte haar ook uit.
Blijkbaar was in haar ziel de opvatting gaan zitten: "als ik de boel niet red, dan doet niemand dat".
In de weken daarna wordt haar koers steeds duidelijker: het werken met kinderen en met jongeren die gedragsproblemen hebben.
Ze weet dat ze ze niet kan redden en dat daar een grens ligt.
Wel kan ze deze kinderen en de ouders een aantal stappen vooruit helpen.
Janneke heeft diverse opleidingen en cursussen gevolgd en heeft haar eigen praktijk die goed loopt.
Na mijn basisopleiding ben ik in kleine stapjes gaan oefenen met opstellingen.
Dit was de eerste opstelling die ik zelf begeleidde waar de ontwarring uit de knoop zo krachtig was én waaruit de beroepskoers voor de toekomst bleek.
Het voelde als de eerste echte opstelling.
De eerste, die blijft me altijd bij.
Later zou blijken, dat de beroepsopdracht vaak in het verlengde ligt van pijnlijke momenten in het leven ... mest stinkt niet alleen, maar maakt bovenal vruchtbaar.
Als ik opstellingstechnisch naar deze casus kijk, dan is het een familie- en loopbaanopstelling in één.
In deze casus loopbaanopstelling: 'welke baan past bij me' zijn we begonnen met een familieopstelling.