Stress staat in de top-3 van ziekmakers.
Hoge werkdruk en veel mail is ook veel stress.
Hoger, harder, meer, nog beter in nog minder tijd totdat de bubbel uit elkaar spat.
Zo raak je overspannen.
Maar is overspannen eigenlijk onderspannen?
Weg-georganiseerd worden of weg-ge-reorganiseerd worden: het scheelt maar 2 letters.
Tuurlijk, opgeven is voor losers, dat doe jij natuurlijk niet.
Totdat het knapt: overspannen of burn-out.
Dit artikel gaat over overspannenheid en burn-out.
Wat is het, hoe kom je eraan, hoe kom je eraf, wat is het verborgen bericht eronder en hoe laad je de accu weer op.
Is overspannen eigenlijk onderspannen?Vrijwel elke organisatie heeft op dit moment te maken met minder inkomsten.
Vaak moeten er mensen uit al dan niet met een outplacementtraject en de mensen die mogen blijven moeten harder werken en productiever zijn.
De werkdruk neemt toe, dus moet je voor hetzelfde salaris meer produceren.
Een vast dienstverband is meer een dienstverband dan vast.
Vaste banen bestaan eigenlijk haast niet meer, zelfs bij overheden wordt momenteel flink bezuinigd.
In veel organisaties heerst onzekerheid; wanneer wordt er (weer) gereorganiseerd?
De moraal dat je trouw moet zijn aan je werkgever is verleden tijd; je kunt beter trouw zijn aan jezelf.
Is overspannen eigenlijk onderspannen?Van één of twee jaar hard werken word je niet zomaar overspannen.
Tenminste; als je leuk werk doet bij een leuke organisatie en als je fijne collega's hebt.
Bij overspannenheid zijn er vaak meerdere factoren die een rol spelen:
Er zijn mensen met extra aanleg voor overspannenheid.
Het zijn vaak harde werkers, nee zeggen en grenzen stellen is niet hun sterkste kant (al lijken het aan de buitenkant assertieve mensen), opgeven vinden ze pas echt een stom woord, ambitie en perfectionisme gaan vaak hand in hand.
Omdat ze aan de buitenkant sterk lijken (jaaah, maar jij kunt toch bijna alles), lijken ze zelfsturend.
De leidinggevende is eerder geneigd om hen nog een extra taak te geven, omdat ze ervoor zorgen dat ze hun werk goed doen.
Even een stapje terug doen is waar niemand aan denkt.
Ze gaan door tot het gaatje, totdat het elastiek knapt.
Ineens vallen ze om; ze snappen het zelf amper.
Collega's en de leidinggevende snappen het vaak ook niet; huh, ziek naar huis?
Naaah, gisteren was er nog niets aan de hand.
Het beste kun je ze gewoon even laten bijkomen, met een maand of 3 gaan ze vanzelf wel weer aan het werk, omdat ze thuis zitten maar niks vinden.
Een leidinggevende of bedrijfsarts pusht ze om vooral weer snel aan het werk te gaan.
Is overspannen eigenlijk onderspannen?
In grote lijnen is overspannen te lang te veel hooi op je vork nemen en te weinig nee zeggen.
Een burn-out gaat een flinke stap verder dan overspannenheid.
De persoonlijkheid verdwijnt en men heeft minder in de gaten heeft wat er nou eigenlijk gebeurt.
Een burn-out wordt vaar minutieus opgebouwd in pakweg 7 jaar tijd.
Heel zorgvuldig wordt een muur gemetseld met hard werken en doorgaan tot het laatste gaatje.
De persoonlijkheid wordt poreus, het werk gaat in alle gaatjes zitten en op het laatst weet je niet meer wie je nou eigenlijk bent.
In de 25 jaar dat ik mensen begeleid in hun loopbaan, heb ik honderden mensen begeleid die overspannen waren en ongeveer 150 mensen met een burn-out. De overeenkomst is, dat ze geen idee hebben wat hun levensopdracht is.
Dan is overspannen eigenlijk onderspannenEigenlijk is dat heel opmerkelijk: je hebt jezelf 24 uur per dag bij je, 7 dagen per week, 52 weken per jaar.
En toch hebben de meeste mensen geen idee wat ze nou op de wereld komen doen.
Rond je 42e jaar wordt er een nieuw mechanisme actief, al kan dat bij de ene persoon wat eerder zijn en bij de andere persoon wat later.
Geluk zit niet meer aan de buitenkant, maar aan de binnenkant.
Maar wat is geluk en hoe bereik je dat?
Het leven nodigt je uit naar de essentie en naar de kern te gaan.
Privé gaat het om je levensmissie; je levensdoel, je levensopdracht.
Qua werk gaat het om je beroeping, je werkopdracht, het werk doen waarvoor je gemaakt bent.
Het pad (privé en werk) heeft jou al gekozen.
Weet jij wat je pad is?
Durf je het te omarmen?
De resultaten die je bereikt, zijn niet het doel.
Ze zijn slechts het feedback systeem van het leven en het universum om jou te laten weten of je al dan niet goed bezig bent.
Als je telkens geluk hebt, dan loop je als het ware in sync (synchroon) met je levensopdracht en met je beroepsmissie.
Als je telkens pech hebt, dan is er werk aan de winkel.
Zo zijn er mensen die ook in deze tijden ogenschijnlijk makkelijk van de ene baan in de andere rollen, hun loopbaan verloopt vlekkeloos.
Dit zijn ook de mensen die bij outplacement en re-integratie het snelste weer een andere baan vinden en nog een leuke baan ook.
Blijkbaar doen zij het aan de binnenkant precies goed.
En de rest ... die ploetert voort.
Een mevrouw is leidinggevende en functioneert goed bij een organisatie voor thuiszorg, maar vindt het niet leuk.
Ze overlegt met haar leidinggevende, regelt ontslag met wederzijds goedvinden en krijgt outplacement aangeboden.
Tijdens de Personal Coaching bleek, dat haar 4-jarig broertje voor haar ogen verdronk toen zij 5 was.
Zo heeft zij geleerd alles te bewaken en strak onder controle te houden ... omdat er anders mensen kunnen overlijden.
Met een familieopstelling heeft zij dit een plek kunnen geven.
Toen zij `s-avonds haar 5-jarige zoontje in bad deed, begon hij out of the blue het favoriete liedje te zingen van haar overleden broertje.
Kippenvel, alsof haar broertje even bij haar was: "nu is alles goed".
Ze besloot een praktijk te starten voor jongeren en kinderen met een beperking of met moeilijk gedrag.
Nu zijn we 4 jaar verder en haar praktijk loopt goed.
Een docent van 35, getrouwd en 2 kinderen geeft aan dat hij zich in zijn werk eigenlijk verveelt.
Om onverschilligheid en psychisch pensioen te voorkomen, besluit hij bij mij het TotaalTraject van Werk naar Werk met BestemmingsGarantie te volgen.
Tijdens de eerste training blijkt, dat de broer van zijn vader is overleden aan de gevolgen van zinloos geweld.
Nou wil het toeval, dat hij naar deze oom is vernoemd.
Het hele gezin bestaat nou niet bepaald uit praters.
Ze hebben het er gewoon niet over.
Hij ontdekt zijn levensopdracht: "ik ben het stralende middelpunt".
Zo'n type is hij ook met veel warm charisma.
Zijn loopbaankoers wordt opgesteld met een loopbaanopstelling: iets met whisky.
Nou is whisky zijn grote hobby, net als gitaar spelen en als docent Engels spreekt hij een aardig woordje Engels en hij mag graag kennis overdragen.
Hij besluit whiskyproeverijen te gaan organiseren en in een later stadium rondreizen in Schotland.
Van de week ben ik één van zijn whiskyproeverijen geweest.
Hij was inderdaad het stralende middelpunt, gekleed in een Schotse quilt.
Het hele plaatje klopte, de aanwezige laaiend enthousiast en via mond tot mond reclame krijgt hij telkens opdrachten.
Hij zat verstrikt in verdwijnen en zwijgzaamheid en heeft de knop omgezet naar er helemaal zijn en communicatie.
Een mevrouw van 40 jaar zit er compleet doorheen: overspannen richting burn-out.
Ze is medewerkster communicatie bij een grote organisatie, maar die zien het met haar niet meer zitten.
Ze komen re-integratie 2e spoor overeen.
Haar vader gebruikte te veel drank en verdovende middelen.
Haar moeder besloot met de kinderen bij hem weg te gaan toen mevrouw 4 jaar was.
Nou leerde moeder na een paar jaar een leuke man kennen en hij neemt met liefde de vaderrol op zich.
Tijdens het traject blijkt het gemis aan contact met de natuurlijke vader groter dan gedacht.
Ze besluit om naar hem op zoek te gaan op internet en regelt gesprekken met zijn familie.
Zo legt zij aan de binnenkant weer contact met hem.
Zienderogen knapt zij er in snel tempo van op.
Op een gegeven moment belt haar leidinggevende mij op: "Bodo wat doe jij met haar?
Ze heeft nu zoveel energie, dat ze me komt vragen of er alsjeblieft klussen voor haar zijn en liefst ook nog leuke klussen!
Ze straalt nu zo'n kracht uit en ze is een vakvrouw, ik ga haar vragen om bij onze organisatie te blijven".
Pijn is niet het doel, maar het heeft een functie.
Het dwingt je om de dialoog ermee aan te gaan.
Het is de kunst om te kijken wat er onder de pijn zit: dat is waar het leven je heen wil hebben, naar het bericht onder de pijn.
Het leven is soms shit.
Strooi de stront uit over het land.
Dat stopt het met stinken en maakt het land vruchtbaar.
Is overspannen eigenlijk onderspannen.Dag Bodo,
Weet je het nog, ruim een jaar geleden... Ik kwam bij je op gesprek omdat mijn contract bij mijn toenmalige werkgever niet zou worden verlengd. Ik was klaar met het soort werk (vastzitten op donkere, sombere kantoren, ontevreden collega's etc.). Ik zat vast, wat wilde ik verder met mijn leven, met mijn werk etc. Na een intake vertelde je me wel te kunnen helpen. Ik heb een aantal sessies met familieopstellingen bij je gevolgd.
Er is nadien veel met me gebeurd, te veel om in een paar woorden te vatten. Zeker is dat het positief is.
Uit een van de sessies kwam naar voren dat mijn vriend (zeevarende) en ik samen iets wilden gaan doen in de toekomst. Maar ja....wat en hoe....
In juli vorig jaar werd ik werkeloos. Na een paar weken vond ik weer werk en sindsdien ben ik steeds aan het werk geweest in diverse organisaties. Ik deed het werk met plezier, zij het niet met passie. Dat het tijdelijke banen waren vond ik prima en juist daarom had ik er ook plezier in. Het was voor mij eigenlijk best bevrijdend om niet meer vast te zitten aan de 'vastigheden'.
Een tijdje geleden hoorde ik dat er op het schip waar mijn vriend werkt een vacature vrij zou komen. Ik besloot te solliciteren en ik werd uitgenodigd voor een gesprek. En ineens was het daar... de verandering die ik zo graag wilde in mijn leven. Op plekjes in de wereld komen waarvan ik tot nu toe alleen kon dromen, nieuwe mensen ontmoeten uit allerlei landen, mijn horizon letterlijk en figuurlijk verbreden. Ik word niet rijk van deze baan, althans niet in financieel opzicht. Ik ben een rijk mens omdat ik een lieve vriend heb die me steunt en stimuleert, geweldige vriendinnen, een baan op een droomschip, familie waar ik een hele goede band mee heb, gezond ben etc.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet precies wat er in de familieopstellingen is gebeurd. Dat hoef ik ook niet te weten. Wat voor mij telt is wat het mij en mijn dierbaren gebracht heeft.
De veranderingen heb ik zelf teweeggebracht omdat ik er aan toe was en er voor open stond. De familieopstellingen hebben me geholpen om zaken achter me te laten en nieuwe wegen in te slaan. Door jou ben ik daarmee in aanraking gekomen en daar ben ik tot op de dag van vandaag blij om. Bedankt.
Bodo, succes en geluk gewenst, zowel privé als zakelijk.
Hartelijke groet, Marianne
Ga je naar overspannenheid?
Of ga je naar onderspannenheid?
Misschien ga je wel richting burn-out.als je ook de regie over je loopbaan terug wilt pakken,
dan heb ik een super mooi aanbod voor je:
Met hart en ziel,
Bodo Agterhof