In Amerika zijn ze er gek op.

Miljoenen worden er verslonden.

Tientallen miljoenen worden er gefokt.

Het is er traditie.

Thanksgiving op 26 november.

Wij zitten dan in de aanloop naar Sinterklaas en de pepernoten vliegen ons om de oren.

Daar aan de overkant van de oceaan vliegen de kalkoenen je om de oren.

Heb het even voor je opgezocht.

Veertig miljoen.

Da's echt waar.

40.000.000 Kalkoenen sneuvelden er met Thanksgiving.

Een kalkoen weegt gemiddeld 5 kilo.

Er verschijnt dus maar liefst 200 miljoen kilo aan kalkoen op tafel met Thanksgiving.

Holy moly!

In Engeland doen ze het met de kerst dunnetjes over.

Dan worden er 10 miljoen Turkeys op de tafels getoverd.

Ze worden en masse afgeslacht die arme beestjes.

Net zoals de meeste sollicitanten.

Die halen ook de eindstreep niet.

Wij kennen de kalkoen als dik en vetgemest.

Maar zo zijn ze niet allemaal hoor.

Er zijn ook slanke, zeg maar atletische kalkoenen.

Ze leven in Noord-Amerika.

Zien eruit als een Specht.

Maar dan een stuk groter.

Als jij lekker doorfietst, kunnen ze je gewoon bijhouden.

Ze rennen namelijk zo'n 30 km. per uur.

Da's alleen net niet hard genoeg voor een Coyote.

Zo'n Coyote is gek op een Roadrunner als tasty snack.

Dan rennen ze een poosje lekker hard achter elkaar aan.

Misschien ken je die Roadrunners wel.

Walt Disney heeft er tekenfilms van gemaakt.

Dan roept dat beest telkens miep miep, weet je wel?

Google maar eventjes op Roadrunner, bij mij verschijnt ie dan op de derde plaats.

Klik even op zo'n filmpje, is hilarisch.

In die filmpjes is de Roadrunner de smartass.

Waarom je als sollicitant op een Roadrunner lijkt?

Omdat veel sollicitanten zich sufrennen.

Ze gedragen zich dan niet als smartass.

Eerder als dumb ass.

Het is niet slim om rot te rennen.

Bob heeft het slimmer aangepakt.

Hij gedroeg zich als een echte roadrunner.

Rende als een dolle door het leven heen.

Had topbanen in binnen- en buitenland.

Ook in Frankrijk.

Ging ie elk weekeinde skiën.

Ja da's top natuurlijk.

Net als die baan.

Ineens was er daar die big bang.

Een echte scheiding.

Die overviel hem.

Dat raakte hem in hart en ziel.

Hij was er ondersteboven van.

Maar hij deed wat de meeste Roadrunners doen: verder rennen.

Naar een volgende baan.

Hij had eerder even stil kunnen blijven staan.

Maar komaan.

Gaan met die banaan.

Onderweg vergat hij ergens hart en ziel.

Dus die eerste baan lukte niet helemaal.

Die tweede baan dus ook niet.

En zelfs die derde baan niet.

Als iets 1 keer gebeurt, ja dat kan toch gewoon?

Als iets de 2e keer gebeurt, dan moet je achter je oren gaan krabben.

Als het de 3e keer gebeurt, dan moet je er echt iets mee.

Dat is wat Bob deed.

Waarom je als sollicitant dus soms beter pas op de plaats kunt maken? 

https://youtu.be/dywBsVUDCEI

Om hart en ziel weer op te rapen die je ergens onderweg vergeten bent. 

Waarom je als sollicitant soms jezelf voorbij rent?

Om andere zaken die meer aandacht vragen te vermijden.

Op die manier word je een talking head.

Je weet wel.

Dat is zo'n sollicitant die niks uitstraalt.

Zeker geen hart en ziel.

Waarom je als sollicitant hart en ziel zou moeten uitstralen?

Zodat je baan dan het verdienmodel van je ziel en bezieling is.

Zodat je baan niet als werken voelt.

Zodat je ziel dan een blij sprongetje maakt.

Wil je nu in je luie stiel alvast een sprongetje maken?

Komt ie.

Klik op Waarom je als sollicitant hart en ziel moet koesteren. 

Cheers,

Bodo